Σήμερα ξύπνησα και έχουν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια…
Βέβαια, εδώ και πολύ καιρό, έχω αρχίσει να υποπτεύομαι ρόλους και θέσεις στα πολιτικά δρώμενα αλλά και στα λαϊκά κινήματα.
Αν μη τι άλλο, τα 5 χρόνια μνημονίων μας έχουν βοηθήσει να μην κατεβάζουμε αμάσητη την πνευματική τροφή που μας προσφέρουν αλλά να την περνάμε από 40 κύματα μέχρι να αποδεχθούμε κάποια πράγματα...
Για αυτό -και όλο αυτό που παίζεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ- με κάνει να κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Σκέψεις που άλλες εποχές μπορεί να μην περνούσαν από το φτωχό μου το μυαλό και να κατέβαζα τα δεδομένα όπως έχουν.
Θα ασχοληθώ με τον πατριώτη μου -ελευσίνιοι και οι δύο- Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος σε άλλες εποχές μπορεί να ήταν ο αγνός επαναστάτης που σκίζει τα μνημόνια και διαγράφει τα χρέη για το καλό του Λαού!
Τώρα όμως έχουμε 2015, Παναγιώτη, και πρέπει και εσύ να περάσεις από τα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού μου, ώστε να ξεπλυθείς ή να γεμίσεις λάσπες και μελανά σημεία.
Προσπαθώντας να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου, μου γεννιούνται όλο και περισσότερες απορίες.
Όλα ξεκινούν από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε από τα στενά πλαίσια της πλατείας Κουμουνδούρου, των Εξαρχείων και της ταβέρνας, και πέρασε στην αντεπίθεση αποδοκιμάζοντας τους τότε υπουργούς της κυβέρνησης του ανεκδιήγητου ΓΑΠ.
Θυμάμαι πως, μόλις σας κατηγορούσαν πως γινόσασταν επιθετικοί, περνούσατε στην άμυνα και τα ρίχνατε όλα στον αγανακτισμένο Λαό αλλά ποτέ δεν παίρνατε την ευθύνη να αποδεχθείτε την οργάνωση της Λαϊκής οργής.
Αποστασιοποιημένη τότε η Αριστερή Πλατφόρμα και συνταγμένη με τον όλο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς την εξουσία.
Ο γνήσιος Αριστερός, Παναγιώτη, βγαίνει μπροστά και δεν υπολογίζει τα μετριοπαθή ψηφουλάκια που μπορεί να χάσει.
Και αφού με έντεχνο τρόπο κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι και νοικοκυραίος και επαναστάτης, έφτασε προ των πυλών του Μεγάρου Μαξίμου το 2012.
Εκείνη την εποχή, θυμάμαι τον Τζίφρα να γυρνάει από κανάλι σε κανάλι και να μοιράζει υποσχέσεις σε έχοντες και αφεντικά πως με τίποτα δεν θα διακινδυνεύσει την έξοδο της χώρας από την φυλακή του ευρώ και της ΕΕ.
Τότε, Παναγιώτη, δεν σε άκουσα να το αμφισβητείς αυτό. Ίσως ήταν η πορεία προς την εξουσία, ίσως ήταν το ότι δεν ήθελες να τσαλακώσεις το προφίλ του νεογεννημένου λαοπρόβλητου ηγέτη Αλέξη.
Πάντως, ούτε από εσένα, ούτε από την Αριστερή Πλατφόρμα, άκουσα να αμφισβητείται ο μονόδρομος της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ.
Και ερχόμαστε στην εποχή της ΄΄πρώτης φοράς αριστερής διακυβέρνησης΄,΄ όπου μόνο αριστερή δεν ήταν γιατί η αριστερή πλατφόρμα ποτέ δεν πίεσε να υπάρχει μια τέτοια διακυβέρνηση.
Τον Φλεβάρη που ο Γιάνης έβαλε την πρώτη υπογραφή δεν σε είδα Παναγιώτη να ανεβαίνεις στα κάγκελα.
Και σου θυμίζω πως αυτή η υπογραφή ήταν η προδιαγεγραμμένη πορεία ενός εγκλήματος.
Αντιθέτως, σφύριζες αδιάφορα για να πέσουμε ανάσκελα στον καναπέ και να περιμένουμε αποβλακωμένοι τα καλύτερα.
Φτάνοντας στον Ιούνη όπου το θεατράκι της διαπραγμάτευσης έφτασε στο αποκορύφωμα, ο ρόλος σου ήταν να συγκεντρώνεις κόσμο στη πλατεία για συμπαράσταση στην λαοπρόβλητη κυβέρνησή μας!
Ευτυχώς, δεν έπεσα στην παγίδα να σηκωθώ από τον καναπέ μου και να σε ανταμώσω, γιατί δεν ήθελα να πιέσω τους δανειστές για καλύτερους όρους.
Απλά, δεν ήθελα όρους, ούτε δανειστές…
Και στην εβδομάδα του ΟΧΙ ήσουν εκεί.
Όμως, δεν μου έθετες ξεκάθαρα τι σημαίνει αυτό το ΟΧΙ.
Ο Λαός ήταν ξεκάθαρος. Τέρμα τα μνημόνια με όποιο κόστος.
Εσύ όμως, Παναγιώτη, ποτέ δεν το έθεσες έτσι μέχρι την υπογραφή Τζίφρα.
Το βράδυ που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ είχες χαθεί.
Δεν ήσουν στην πλατεία να κηρύξεις ανένδοτο.
Γιατί δεν έριξες την κυβέρνηση το ίδιο βράδυ;
Την νύχτα της μεγάλης κωλοτούμπας υπήρχε χρόνος.
Την επόμενη ήταν αργά.
Απλά, σε κάλεσαν στην συνάντηση των αρχηγών κομμάτων και σου συνέστησαν να κάτσεις στα αβγά σου γιατί οι υπόλοιποι τα είχαν βρει -αυτά περί τηλεφωνήματος Πούτιν ούτε η 4χρονη κόρη μου δεν τα πιστεύει- και εσύ έκατσες στα αβγά σου, ή μάλλον στην υπουργική σου καρέκλα.
Και κάθισες μέχρι να σε σηκώσουν.
Όπως και κάθισες στο λεωφορείο του Τζίφρα μέχρι που προκήρυξε εκλογές.
Σε κατηγορούν πως έριξες την πρώτη Αριστερή κυβέρνηση.
Διαφωνώ πλήρως μαζί τους.
Την κράτησες με νύχια και με δόντια μέχρι τώρα.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί στήριζες μια κυβέρνηση που ποτέ δεν ήταν αριστερή.
Αν πραγματικά είχε ψήγματα μιας μαρξιστικής θεωρίας, θα πρέπει να είχε πέσει από τον Φλεβάρη…
Την στήριζες με έντεχνο τρόπο στους δρόμους και στις πλατείες.
Έβγαινες εκεί, όταν έπρεπε να μην βγουν οι πραγματικά αριστεροί και θιγμένοι της 5ετίας των μνημονίων.
Και φοβάμαι πως έτσι θα συνεχιστεί το γαϊτανάκι…
Μέσα θα ψηφίζουν και έξω θα τσιρίζουν.
Μέχρι να καταλάβει αυτός ο αποχαυνωμένος λαός πως δεν έχει ανάγκη υπουργούς Πλατειών – Δρόμων και Διαδηλώσεων.
Απλά να πάρει την κατάσταση στα χέρια του!
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Χρήστος Χ.
(Αγαπητέ Χρήστο, πολύ ωραίο το κείμενό σου. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου