Μερικά από τα ονόματα που της δόθηκαν από τους Πυθαγόρειους είναι: Θεός, Δημιουργός, Διάνοια, Αρσενικό-Θηλυκό, Ύλη Χάος, Σπερματικός Λόγος, Σημείο μέσα στον Κύκλο, η Κεντρική Πύρινη Θεότητα..
Ένας είναι ο Λαβύρινθος, ένα το κέντρο του, ένας ο Μινώταυρος ως στόχος, ένας κι αυτός που θα παλέψει μαζί του για να νικήσει ή να ηττηθεί. Κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει το έργο που καλείται να κάνει ο ένας! Ο ήρωας! Μπορεί όμως αυτός να βοηθηθεί. Να του προσφερθούν γνώσεις, να του υποδειχθεί η Οδός, όπως έγινε και στον Θησέα από την Αριάδνη.
Από ποια ενέργεια αντλήθηκε η δύναμη για τη συνεργασία, την προσφορά του μυστικού -της γνώσεως; Μα, ολοφάνερα από την ερωτική. Ας μην λησμονούμε ότι ο Θησέας είναι ο κατεξοχήν ήρωας του οποίου η ερωτική συμπεριφορά -οι ηρωϊκές πράξεις, η ενάρετη ζωή, η αναζήτηση και η ανεύρεση της Αλήθειας-, ελκύει την Αγάπη Θεών και ανθρώπων. Και η Αριάδνη ήταν, όχι μόνο κόρη του Μίνωα, αλλά αναφέρεται και ως σύζυγος του Διονύσου.
Θα έλεγα λοιπόν, ότι η Αριάδνη η οποία είναι ˝μεσίτρια˝ (μεταξύ Θεών και ανθρώπων), αγάπησε και όχι ερωτεύθηκε τον Θησέα. (Διευκρινίζω πιο κάτω). Αυτός λοιπόν ο μυθικός ήρωας, κατορθώνει να λειτουργήσει τη δύναμη της Αρετής, η οποία απορρέει από την Ερωτική ενέργειά του.
Δυάδα: Μα, αφού ένας είναι ο ήρωας ο οποίος θα παλέψει με τον Μινώταυρο, γιατί αποστέλλονται δύο ομάδες -αγοριών και κοριτσιών- και μάλιστα των επτά ατόμων; Γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν η απαίτηση του Μίνωα. Το ποιος ήταν ο Μίνωας το είδαμε πιο πριν. Ημίθεος, διδαγμένος από τον ίδιο τον Δία τον πατέρα του και έχοντας άμεση επικοινωνία μαζί του, περιοδικά κάθε εννέα χρόνια.
Ήταν δυνατόν ο ημίθεος αυτός, ο ξακουστός σ’ ολόκληρο τον κόσμο για την δικαιοσύνη του, να θυσίαζε σε ένα τέρας (;) τα πιο αξιόλογα βλαστάρια της Ελλάδας; Και ποιο νόημα θα μπορούσε να έχει η συμμετοχή των νεανίδων στην εξουδετέρωση ενός τέρατος;
Ευτυχώς διασώζεται στον μύθο, τουλάχιστον ένας τομέας δραστηριότητας των δύο ομάδων. Διδάσκονται από την Αριάδνη τον μυστηριώδη χορό της κι όταν κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα σταθμεύουν στη Δήλο -αφού πρώτα ο Θησέας άφησε όπως είπαμε την Αριάδνη στη Νάξο- ακούμε να συμβαίνουν παράξενα γεγονότα.
Ο Θησέας για να τιμήσει -λέει- τον Θεό Απόλλωνα -ο οποίος έχει και τον τίτλο Εβδομαίος, δηλαδή επταπλός-, του αφιερώνει το ξόανο της Αφροδίτης που του είχε χαρίσει η Αριάδνη και μαζί με τους άλλους νέους και τις παρθένες, χορεύουν το χορό της Αριάδνης, που οι ελιγμοί του αναπαριστάνουν τους διαδρόμους του Λαβυρίνθου.
Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι οι νέοι των Αθηνών δέχθηκαν, στην Κρήτη μύηση. Η μύηση αυτή έχει σχέση με τον Λαβύρινθο. Ο χορός των δύο ετερόφυλων ομάδων, συμβολίζει την αιώνια δημιουργική σμίξη της αρρενωπότητος με την θηλυκότητα κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.
Αλλά παρακαλώ πολύ, προσέξτε ότι μιλώ για αρρενωπότητα και θηλυκότητα (κι όχι για το αρσενικό και το θηλυκό ως φύλα), διότι δεν θέλω να πολωθείτε σ’ αυτή και μόνο την έκφανση.
Νομίζω ότι θα αποφύγουμε παρεξηγήσεις, αν την έννοια της αρσενικής δυνάμεως την βλέπουμε σε αντιστοιχία με την ενεργητική δύναμη, και την έννοια της θηλυκής δυνάμεως, σε αντιστοιχία με την παθητική δύναμη. Φυσικά και οι δύο αυτές δυνάμεις βρίσκονται στο κάθε φύλο, ακριβώς όπως ο συσσωρευτής -μπαταρία- έχει θετικό και αρνητικό πόλο, εξερχόμενη και εισερχόμενη δύναμη, που ολοκληρώνονται σε κύκλωμα, με την παρεμβολή του μετατροπέα της ενέργειας σε μια κοινή προς τα έξω δύναμη (το ηλεκτρικό ρεύμα).
Αντιλαμβάνεστε φυσικά, ότι κι εδώ υπεισέρχεται η έννοια της τρίτης δυνάμεως, της εξισσοροπητικής, για την ολοκλήρωση του συστήματος.
Αν ακολουθήσουμε τους διαδρόμους του Λαβυρίνθου -έχοντας την είσοδό του προς τον Βορρά-, παρατηρούμε ότι για να βρεθούμε εντός του, κάνουμε εκκρεμοειδείς κινήσεις με την πρώτη δεξιόστροφη (π.χ. αρσενική) και μετά την αριστερόστροφη (θηλυκή).
Ακολουθούμε τέσσερις δεξιόστροφες και τρεις αριστερόστροφες διαδρομές που μαζί με την κίνηση εισόδου στο κέντρο του Λαβυρίνθου γίνονται τέσσερις. Δηλαδή μετά από επτά διαδρομές, η όγδοη είναι η διαδρομή κατακτήσεως του στόχου. (Εδώ συνδεόμαστε με το νόμο των οκταβών).
Για να τελειώσω με την δυάδα ως σύμβολο της αρσενικής+θηλυκής δυνάμεως, σας αποκαλύπτω ότι αυτή -τη δυάδα- τη διακρίνουμε μέσα στο μύθο σε τρία επίπεδα. Είναι οι δύο ομάδες των νέων οι οποίες περιβάλλουν τον Θησέα και φυσικά συμβολίζουν τον κοινωνικό μας περίγυρο. Θα έλεγα μάλιστα την διπολικότητα της κοινωνίας των ανθρώπων.
Είναι το ζεύγος (δίπολο), Θησέας+Αριάδνη το οποίο συμβολίζει την προσωπική του καθενός επαφή με την διπολικότητα της κοινωνίας και τέλος, είναι το δίπολο Θησέας+Μινώταυρος, το οποίο συμβολίζει την ατομική διπολικότητα. Διότι το τέρας Μινώταυρος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το ˝τέρας˝ το οποίο κρύβει ο καθένας μας μέσα του και του οποίου όταν αντιληφθεί την ύπαρξη, πρέπει να πορευθεί σ’ έναν Λαβύρινθο για να μπορέσει να το δει κατά πρόσωπο και να το εξοντώσει, άμποτε αποκτήσει τη δύναμη.
Πόσο στ’ αλήθεια δυνατός και ωραίος συμβολισμός. Διότι ο Μινώταυρος στο σώμα -κατά το φαινόμενο- είναι άνθρωπος, ενώ κατά την ουσία -κεφαλή-, είναι ταύρος. Το ζώο δηλαδή, το οποίο αποτελεί σύμβολο της δυνάμεως των παθών. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χριστιανική αγιογραφική παράδοση, έτσι απεικονίζει τον διάβολο-σατανά.
Στο κέντρο λοιπόν του Λαβυρίνθου, βρίσκεται ο θησαυρός, ο οποίος όμως φυλάσσεται -άρα είναι κρυμμένος- από το τέρας. (Τα πάθη, μέγιστο των οποίων είναι η φιλαυτία η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός, προσωποποιούμενος από τον Μινώταυρο, διάβολο-σατανά).
Όταν ο δυνατός-ο ήρωας-μυούμενος στον της καθάρσεως και ανελίξεως νόμο των οκταβών, πορευθεί τους επτά διαδρόμους του Λαβυρίνθου, φθάνει στο κέντρο του εξιλεωμένος, με φωτισμένο -άρα ανύπαρκτο- τον ασυνείδητο ψυχισμό του -συνεπώς τέλεια δυνατός- και σκοτώνει τον Μινώταυρο δηλαδή την μηχανικότητα και μηχανιστικότητα, την οκνηρία και ηδονολατρεία, την διπολικότητα και διχαστικότητα, την διαβολικότητα, τον Σατανά που κρύβει μέσα του.
Τότε, βλέπει να λάμπει εμπρός του ο Θησαυρός τον οποίο και ενδοβάλλει, οπότε γίνεται τριάδα, συμβολιζόμενος με το ισόπλευρο τρίγωνο.
Ο ˝Θησαυρός˝ είναι η αποκαλυπτόμενη εντός μας ˝Βασιλεία των Ουρανών˝, το εμφυσηθέν σε μας ˝Πνεύμα˝, το Οποίο αμέσως τότε ενώνεται με την αποκαλυπτόμενη σε Αυτό, ˝εν Τριάδι Μονάδα˝.
Η Ύπαρξη, είναι τότε σε θέση να λειτουργεί ˝καθ’ ομοίωσιν˝ του Θεού. Δηλαδή, να αγαπά, καθώς ενωμένη με τον Θεό -την Αγάπη-, μπορεί να την ˝αντανακλά˝ στο Σύμπαν.
Έχει αποκτήσει ˝κατ’ αλληλουχία˝ τη Νέα -πρωτόγνωρη- Δύναμη, η οποία είναι αδύνατο ν’ αποκτηθεί όσο η ψυχή λειτουργεί με την δύναμη της ηδονής, η οποία παράγεται ˝αναλώμασι˝ λιβιδινικής ενέργειας, αλλά κατακτάται με την ερωτική δύναμη, η οποία και μόνο μας αξιώνει σε πράξεις Αρετής, μας Θεώνει.
Η δυάδα λοιπόν σύμβολο του ˝πεπτωκότος˝ ανθρώπου, του ανθρώπου ˝μηχανή˝, ο οποίος χωρίστηκε από την Μονάδα, σύμβολο του Θεού.
Προσέξτε όμως το εξής: αν δεχθούμε ότι όλοι οι επόμενοι αριθμοί είναι δυνατόν μέσα από διάφορες ιδέες να συμβολίζουν τη δημιουργία κι ότι η δυάδα ˝ελκύεται˝ και ˝ελκύει˝ -μέσα από την αρσενική και τη θηλυκή δύναμη- άλλους αριθμούς -κτίσματα-, είναι δηλαδή ˝Ερατώ˝, τότε διέπεται από το νόμο της ηδονής. Εάν όμως ˝ελκύεται˝ από την Μονάδα -όχι κτίσμα αλλά τον Δημιουργό-, τότε είναι ˝Έρως˝ και διέπεται από τον νόμο της Αρετής. (Αυτό ακριβώς μας λέει ο εκκλησιαστικός ύμνος: ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα).
٭ Υπενθυμίζω κι εδώ, ότι ο Έρωτας και το Πάθος δίνουν ακριβώς το ίδιο συναισθηματικό βίωμα. Διαφοροποιούνται όμως από το γεγονός, ότι ο Έρωτας για να λειτουργήσει απαιτεί την παρουσία του ορθού λόγου, σε αντίθεση με τον Πόθο-Πάθος που για να λειτουργήσει προϋποθέτει την απεμπόληση του ορθού λόγου.
Είναι δύο ονομασίες οι οποίες δόθηκαν στη δυάδα, αλλά που εγώ διευκρινίζω και επισημαίνω, ότι δηλώνουν τις δύο δυνατές πορείες που μπορεί να ακολουθήσει η δυάδα -ο ματαπτωτικός άνθρωπος-, να γίνει δηλαδή ˝Ερατώ˝ ή ˝Έρως˝ και όχι απροσδιόριστα να ονομάζεται ή έτσι ή αλλιώς. Λέω ότι υπάρχει αποκλεισμός, ότι θα είναι μόνον ένα από τα δύο και αυτό θα εξαρτηθεί από το ποια δύναμη θα την ˝ελκύσει˝ και άρα προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Την ίδια βιωματική ιδέα βρίσκουμε στην Ελληνική μυθολογία περί της Θεάς Αφροδίτης και κυρίως στον Πλάτωνα ο οποίος αντιδιαστέλλει την Αφροδίτη Πάνδημο από την Αφροδίτη Ουρανία. Πάνω σ’ αυτή τη διάκριση έγινε προσπάθεια αργότερα να στηρίξουν την αντίθεση μεταξύ «Ουράνιου και επίγειου Έρωτα». Η Ουρανία θεωρείται προστάτιδα της οικογένειας, του γάμου, η δε Πάνδημος του ελεύθερου «έρωτα», των ιεροδούλων, της πορνείας. Εμείς φυσικά θεωρούμε απλοϊκή τη διάκριση αυτή, αφού ως Έρωτα θεωρούμε μόνον αυτόν της πέμπτης βαθμίδας κατά Πλάτωνα, δηλαδή την ώθηση-ορμή της ψυχής προς γνώση και ένωση με την ιδέα του Θεού, σε αντίθεση με την ορμή που οδηγεί στην απόλαυση, την ηδονή, τη φιλαυτία, το πάθος που ορίζει η Ερατώ και η Πάνδημος Αφροδίτη.
Την παραπάνω σύγχυση της ορολογίας, διαπιστώνουμε καθαρά και στη εξέλιξη της Ψυχαναλυτικής θεωρίας από τον Freud, αφού αρχικά (1914) διέκρινε δύο ομάδες ενστίκτων (του Εγώ και τα σεξουαλικά) και αργότερα (1920) το σύνολο αυτό το περιόρισε σε δύο βασικά ένστικτα, το ένστικτο της ζωής και το ένστικτο του θανάτου.
Αυτό λοιπόν το ένστικτο της ζωής, αρχικά το ονόμασε «Έρως», ενώ αργότερα όταν το προσδιόρισε καλύτερα, δηλαδή πιο εστιασμένα και όχι γενικά, το ονόμασε Libido.
Ας δούμε λοιπόν τις διαφορές: Ο όρος Libido-που ισχύει και σήμερα-σημαίνει τη ζωτική ψυχική, φορτισμένη σεξουαλικά ενέργεια, η οποία ωθεί στην αναζήτηση της ευχαρίστησης-απόλαυσης. Συγκρίσιμη με το συναίσθημα της πείνας, ψυχικής όμως φύσεως, αποκαλείται από τον Freud «σεξουαλική πείνα». Πιστεύουμε ότι η λατινική αυτή λέξη που σημαίνει την ορμή από σεξουαλικό πόθο, πρέπει να έχει σχέση με το νεοελληνικό λιμπίζομαι που σημαίνει, λαχταρώ, επιθυμώ που έχει τη ρίζα του στο μεσαιωνικό λιμβίζω-λίμβος = λαίμαργος, άπληστος, της ίδιας ρίζας √ΛΙΧ, λείχω, γλείφω, λιχούδης, (της αρχαίας). Ενώ στην έννοια του Έρωτα συμπεριλαμβάνονται όλες οι θετικές και παραγωγικές τάσεις της ανθρώπινης ζωής που κυρίως με τη χρήση του μόνου κατά την ψυχανάλυση φυσιολογικού μηχανισμού άμυνας του εγώ, την εξιδανίκευση, είναι αυτός που ωθεί την προσωπικότητα στην αυτογνωσία, στην αυταπάρνηση, στην Αγάπη προς τον συν-άνθρωπο και τα συν-όντα, δηλαδή τη λειτουργία του ανθρώπου καθ’ ομοίωση του Θεού, με μια λέξη στη Θέωση.
Αντιλαμβάνεστε πιστεύω, γιατί κι εδώ τονίζω, -όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο-, την αναγκαιότητα, το ουσιώδες για την ανθρώπινη ύπαρξη, να καταστεί ικανή, στο να διακρίνει μεταξύ του πόθου-πάθους, του έρωτα και της Αγάπης.
Παρενθετικά αναφέρω, ότι δεν δέχομαι την ύπαρξη του Φροϋδικού ενστίκτου του θανάτου, αλλά τις επιθετικές-καταστροφικές ανθρώπινες συμπεριφορές που αποδίδει σ’ αυτό, θεωρώ ότι οφείλονται στην κακή λειτουργία (παράλογη), του ενστίκτου της ζωής.
Τετράδα: Η τετράδα, η οποία κατά τον Πυθαγόρα συμβολίζει το στερεό, έχει να κάνει με την αίσθηση των στερεών, όταν συλλογιζόμαστε στο δεκαδικό σύστημα· γι’ αυτό ονομάζονταν και Κόσμος.
Όταν όμως συλλογιζόμαστε στο τριαδικό σύστημα, τότε η τετράδα αντιπροσωπεύεται από την δωδεκάδα (διότι 3Χ4=12) και τότε η τετράδα -ως δωδεκάδα όμως-, συμβολίζει την ανθρωπότητα.
Επτάδα: Δεν γεννιέται από μητέρα -δηλαδή ζυγό αριθμό-, ούτε από πατέρα -δηλαδή μονό αριθμό-, αλλά εκπορεύεται απευθείας από τη Μονάδα, Πατέρα όλων των πραγμάτων.
Συμβολίζει όμως τη συνύπαρξη του Θεού (Τριάδα), με την Κτίση (τετράδα), διότι 3+4=7, αλλά και του Θεού (ως Μονάδα όμως), με τις δύο ˝καθ’ ομοίωσιν Του˝ τριάδες, τον Αδάμ και την Εύα (1+3+3=7).
Αποτελεί έτσι το μέτρο, τη διάμετρο της ολοκληρωμένης Κτίσεως, στην οποία περιλαμβάνεται και η κοινωνία των ανθρώπων, η οποία όπως είπαμε συμβολίζεται με την δωδεκάδα.
Έτσι, τον Θεό μαζί με την Δημιουργία Του, μπορούμε να τον διαλογισθούμε συμβολικά με τον αριθμό 22, διότι αποτελεί το άθροισμα της Τριάδος (Δημιουργός Θεός και σφραγίδα Του επί των πάντων), με την επτάδα(άθροισμα Θεού-Κτίσεως 3+4=7), και την Δωδεκάδα (πολλαπλασιασμός 3Χ4=12) καθώς ο Θεός πλάθοντας τον Άνθρωπο ˝κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του˝, είναι σαν να επανέλαβε τον εαυτό Του.
Έτσι έχουμε: 3 + 7 +12 = 22
Να λοιπόν γιατί πιστεύω -όπως θα δούμε στο επόμενο μέρος του κεφαλαίου-, ότι ο Αρχιμήδης προσδιόρισε τη γνωστή μας σταθερά (π), ως τον λόγο της Ολοκλήρωμένης ιδανικής περιφέρειας 22, προς την διάμετρο 7.٭
Επτά λοιπόν οι ομόκεντροι κύκλοι του Λαβυρίνθου γύρω από το κέντρο του οποίου φυλάσσεται ο θησαυρός. Ευνόητη είναι τώρα η συσχέτισή του και η αντίληψη της ομοιότητάς του και με το άτομο της ύλης, το οποίο υπακούει στο νόμο, ώστε όλα τα ηλεκτρόνια του, να κατανέμονται σε επτά στοιβάδες γύρω από τον πυρήνα του μέσα στον οποίο είναι κρυμμένο το μυστήριο των κουάρκς.
٭ Σημαντικές επίσης πληροφορίες μας δίνει, η θεώρηση της ανελίξεως του βίου του ανθρώπου κατά επτάχρονες περιόδους σύμφωνα με τους Σόλωνα και Ιπποκράτη.
Εννεάδα: Τελειώνουμε με την εννεάδα η οποία συνδέεται με την επτάδα, διότι και στους δύο αριθμούς έχουμε ένωση των αρσενικών και των θηλυκών αριθμών (5+4=9 και 3+4=7). Έτσι οι Πυθαγόρειοι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι το ώριμο παιδί των εννέα μηνών επιβίωνε, όπως κατά κανόνα επιβίωνε και το παιδί των επτά μηνών, αλλά όχι το παιδί των οκτώ μηνών, μολονότι πιο ώριμο από το προηγούμενο, διότι ο οκτώ χωρίζεται είτε σε δύο αρσενικούς αριθμούς (5+3=8), είτε σε δύο θηλυκούς (4+4=8), δηλαδή σε αριθμούς που ανήκουν στο ίδιο φύλο και άρα απουσιάζει η δύναμη του έτερου φύλου. Στον επτά όμως εμπεριέχεται τόσο η αρσενική δύναμη (3), όσο και η θηλυκή (4). (Φυσικά δεν βλέπουμε αυτά τα δεδομένα, υπό το πρίσμα της επέμβασης της σύγχρονης τεχνολογίας και επιστήμης).
Η εννεάδα πάντως είναι αυτή η οποία δηλώνει την ολοκλήρωση των αριθμών-άρα και τη γενική ολοκλήρωση-στο δεκαδικό σύστημα και την τριπλή τριαδικότητα στο τριαδικό σύστημα.
Είναι το έμβλημα της Ύλης, η οποία μολονότι διαφοροποιείται δεν καταστρέφεται ποτέ. Έτσι και ο αριθμός εννέα (9) πολλαπλασιαζόμενος με οποιονδήποτε αριθμό, αναπαράγει πάντα τον εαυτό του, δηλαδή δίνει θεοσοφικό άθροισμα πάντα (9). (Θεοσοφικό λέγεται το συνεχές άθροισμα των ψηφίων ενός αριθμού, μέχρι να καταλήξουμε σε μονοψήφιο αριθμό).
Εδώ σας γνωστοποιώ και την παρατήρησή μου, ότι οποιοσδήποτε αριθμός πολλαπλασιασθεί με τον τρία (3) και τα πολλαπλάσιά του, δίνει πάντα θεοσοφικό άθροισμα 3, 6 ή 9.
Οι ονομασίες όμως του αριθμού εννέα οι οποίες περισσότερο μας βοηθούν στην κατανόηση της συμμετοχής του στον μύθο του Λαβυρίνθου, είναι: Τελεσφόρος, Τελεία διότι γεννιέται από την Τριάδα και Απαλλαγή από τη Διαμάχη. Πράγματι, ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τη διαμάχη της διπολικότητάς του -η οποία διπολικότητα όπως είπαμε, είναι αποτέλεσμα της διαστρέβλωσης της λογικής του-, μετά από την επταβάθμιδη πορεία του εντός του Λαβυρίνθου της Ψυχής, την όραση της Αλήθειας και τη θανάτωση του Μινώταυρού του. Η πορεία στους διαδρόμους του Λαβυρίνθου, υπό την επήρεια της αρσενικής και της θηλυκής δυνάμεως, τόσο της κοινωνικής (συμβολίζεται με τις δύο ομάδες των νέων), όσο και της ατομικής (σχέση του Θησέα με την Αριάδνη, το Μινώταυρο και τον στόχο του), συμβολίζει την πάλη, τον αγώνα του ανθρώπου, για την αναρρίχησή του στην κλίμακα των Αρετών.
Κατά την αναρρίχηση αυτή, η Λιβιδώ, -θηλυκή ενέργεια- δια της δυνάμεως της ηδονής, τον τραβά προς τα κάτω, ενώ ο Έρως -αρσενική ενέργεια- δια της δυνάμεως της Αρετής, τον ελκύει προς τα άνω.
Στην κάτοψη του Λαβυρίνθου, βλέπουμε την πρώτη δεξιόστροφη δύναμη -αρσενική (μπλέ)- να τον εισάγει περίπου στο μέσο του Λαβυρίνθου, αλλά η επόμενη δύναμη -αριστερόστροφη πρώτη θηλυκή (κόκκινη)-, τον φέρνει στη περιφέρειά του. Η επόμενη όμως αρσενική, παρότι βρίσκεται στον πιο εξωτερικό διάδρομο, αναγκάζει τη δεύτερη θηλυκή δύναμη, να τον μεταφέρει κοντά στο κέντρο. Η επόμενη αρσενική καταφέρνει ώστε να μας χωρίζει μόνον ένας τοίχος από τον στόχο. Αλλά η επόμενη θηλυκή αντιστέκεται ακόμη ωθώντας τον πάλι προς την περιφέρεια, έχει όμως εξασθενίσει σημαντικά.
Η τελευταία αρσενική, αναγκάζει σε συνένωση την τελευταία θηλυκή και έτσι επιτυγχάνεται η είσοδος στο κέντρο του Λαβυρίνθου. (Βλέπε το παρακάτω σχήμα)
Αυτή η είσοδος αποτελεί μαζί με την αποκάλυψη του στόχου, τη θανάτωση του Μινώταυρου -παλαιού ανθρώπου- και την ενδοβολή της αποκεκαλυμμένης Αλήθειας, την όγδοη βαθμίδα. Η ενδοβληθείσα δε Αλήθεια, επιφέρει την Ανάστασή μας, την γέννηση του Νέου Ανθρώπου, του Ολοκληρωμένου, του Τέλειου, του Ανθρώπου της Αγάπης, του Ανθρώπου της 9ης βαθμίδας, του Ανθρώπου ο οποίος Ζει ˝κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν˝ του Θεού.
Αυτός ο Άνθρωπος -γιατί ακόμη είναι άνθρωπος-, φωνάζει με λαχτάρα σαν τον Πέτρο στο Όρος της Μεταμορφώσεως, ˝Κύριε, είναι τόσο όμορφα και καλά εδώ! Ας μείνουμε για πάντα, αφού κάνω μια σκηνή για σένα, μία για τον Ηλία και μια για τον Μωϋση˝.
Αλλά η κάθοδος από το Όρος και η έξοδος από τον Λαβύρινθο είναι επιβεβλημένη. Το νήμα της Αριάδνης είναι εκεί, υπενθυμίζει και βοηθάει για την έξοδο.
Ο νικητής του Λαβυρίνθου, ο Φωτισμένος ήρωας πρέπει να βγει έξω στον κόσμο -διότι ˝δεν καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον˝- και να ωθήσει τους ανθρώπους- ˝μηχανές˝ στην πάλη με τον Μινώταυρο που βρίσκεται στα βάθη της Ψυχής τους.
Γιατί εκεί στα βάθη του Λαβυρίνθου της Ψυχής είναι θαμμένος και ο μεγάλος, ο άφθορος και παντοδύναμος θησαυρός, το ˝εν ημίν Πνεύμα˝, που αναμένει να μας ενώσει με την Αγάπη.
Πρέπει να βγει έξω, διότι του το υπενθυμίζει πολύ ζωντανά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δια του οποίου ακούει τη φωνή του Πρώτου εκ νεκρών Αναστάντος να λέγει: ˝Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη˝, καθώς και ότι: ˝Μέγας κληθήσεται όστις ούτω ποιήσει και διδάξει τους ανθρώπους˝.
Το κέντρο του Λαβυρίνθου συμπίπτει με τον υποθάλαμο και την υπόφυση.
Εκεί λοιπόν στο κέντρο του Λαβυρίνθου είναι η εστία όλων όσων μας συνδέουν με τη ζωώδη φύση μας (Μινώταυρος-Παλαιοεγκέφαλος-Limbic system), ενώ στον φλοιό του εγκεφάλου (Θησέας-Νεοεγκέφαλος), βρίσκεται ο,τι μπορεί να μας συνδέσει -αποδείξει την Ανθρώπινη-Θεϊκή φύση μας.
Βλέποντας , διαπιστώνουμε ότι όλα τα ερεθίσματα από το περιβάλλον και την μεθοριακή ζώνη της υπάρξεως μας -των αισθητηρίων οργάνων μας- εισέρχονται δια του νωτιαίου και προμήκη μυελού, στον λαβύρινθο του εγκεφάλου. Πρώτα στον παλαιοεγκέφαλο (πρωτόγονο-ζωώδη), όπου εδρεύουν όλοι οι αυτόματοι-ασυνείδητοι μηχανισμοί και δια του μεταιχμιακού (Limbic) συστήματος, στον νεοεγκέφαλο (φλοιό) ανθρώπινο εγκέφαλο. Μετά από την επεξεργασία τους, ακολουθώντας παράλληλη αλλά φυγόκεντρη οδό, δίνουν εντολές στα μυικά κινούμενα μέλη της σωματικής μας ύπαρξης -ιδιαίτερα της ομιλίας και των χεριών μας- κι έτσι συμμετέχουμε και επηρεάζουμε το περιβάλλον μας, τις σχέσεις μας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο τραγικό γήπεδο του μεταιχμιακού συστήματος, μεταξύ παλαιό-και νεοεγκεφάλου· το αν η συμπεριφορά μας θα καθοριστεί από τον ζωώδη ή τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει ο ένας έναντι του άλλου -αφού κατά κανόνα νικητής είναι πάντα ο ζωώδης-, αλλά να εναρμονιστούν , από το ηγεμονικό (των σωκρατικών, στωικών φιλοσόφων), το ″εν ημίν Πνεύμα″ κατά Χριστόν. Η εναρμόνιση αυτή επιτυγχάνεται δια του ηγεμονικού-Πνεύματος, με την υποβίβαση της δυνάμεως των παθών στο επίπεδο των αναγκών της ζωώδους υπάρξεώς μας και επιβεβαιώνει τον θάνατο του Μινώταυρου για τον καθένα μας.
neoastro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου