Έχεις μεταπηδήσει στην αιωνιότητα, όπου ο χρόνος δεν έχει ύπαρξη..
Στην Φυσική χρησιμοποιούμε τον χρόνο για την μελέτη της κίνησης.
Εκεί εισάγεται υποχρεωτικά, διότι πως αλλιώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την κίνηση ενός κινητού από την θέση (Α) στην θέση (Β).
Επειδή η μετακίνηση μεταξύ δυο σημείων μπορεί να γίνει ομαλά ή πιο γρήγορα, εισάγεται το μέγεθος ταχύτητα ως πηλίκον του διαστήματος προς τον χρόνο, ήτοι:
Ταχύτητα = διάστημα/χρόνο.
-----------------------------------------
Αυτή είναι μια μαθηματική εξίσωση στην Φυσική, που με την χρήση της μπορούμε να υπολογίσουμε την ταχύτητα ενός κινητού όταν κινείται ομαλά από το σημείο (Α) στο σημείο (Β).
Το άλλο είδος κίνησης είναι κίνηση με μεταβαλλόμενη ταχύτητα σε συνάρτηση με τον χρόνο.
Κίνηση λέγεται επιταχυνόμενη ή επιβραδυνόμενη, ανάλογα αν αυξάνει ή μειώνεται η ταχύτητα με τον χρόνο.
Και στην περίπτωση αυτή υπάρχει κίνηση με διαφορετική όμως μορφή σε σχέση με την ομαλή κίνηση.
Δηλαδή ο χρόνος αποκτά νόημα μόνο όταν έχουμε κίνηση της ύλης.
Η ζωή όμως είναι κίνηση.
Το όνομα ζωή προέρχεται από το ρήμα ζέω = βράζω---> βρασμός = κίνηση των μορίων του υγρού.
Σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες από το απόλυτο μηδέν(0) βαθμοί Κέλβιν = -273 Βαθμοί Κελσίου, υπάρχει πάντα κίνηση εντός της ύλης σε στερεά κατάσταση, σε υγρή ή σε αέριο.
Σε τέτοιες θερμοκρασίες υπάρχει κίνηση εντός της ύλης.
Συνεπώς ο χρόνος έχει πάντα νόημα σε θερμοκρασίες πάνω από το απόλυτο μηδέν.
Στο απόλυτο μηδέν(0) θεωρητικά δεν κινείται τίποτα.
Υπάρχει μια θεωρία που ορίζει την αρχή περί απλησιαστότητος του απολύτου μηδενός.
Χοντρικά αυτή η θεωρία λέει ότι:
Όλες οι καταστάσεις της ύλης με θερμοκρασίες που πλησιάζουν το απόλυτο μηδέν είναι δυνατές, αλλά μη υπερβάσιμες προς την κατεύθυνση του απολύτου μηδενός.
Δηλαδή το απόλυτο μηδέν (-273 βαθμοί Κελσίου), εφ' όσον συνεχίζεται η άντληση θερμίδων από ένα σύστημα, μπορεί να επιτευχθεί μετά από άπειρο χρόνο, σ' αυτό το σύστημα.
Η θεωρία ανήκει στον συμπατριώτη μας Κωνσταντίνο (Καραθεοδωρή),επιφανή μαθηματικό γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους για τις εργασίες του στα μαθηματικά και την θερμοδυναμική.
Βγαίνει έτσι το συμπέρασμα ότι, ο χρόνος είναι συνυφασμένος με την παρουσία ύλης για θερμοκρασίες πάνω από το απόλυτο μηδέν.
Δεδομένης δε της αρχής περί απλησιαστότητος το απολύτου μηδενός, ο χρόνος αποκτά την συνήθεια να συνοδεύει πάντοτε την ύλη.
Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά κίνηση που γίνεται με κατανάλωση ενέργειας από την ύλη.
Εξ άλλου ύλη = ενέργεια.
Ισοδυναμία: E=mc2
Ενέργεια =μάζα επί ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο.
Η ύλη με την κατανάλωση ενέργειας μεταβάλλεται, αλλάζει θέση μορφή και ποιότητα.
Όταν εκτελούμε μια εργασία και είμαστε συγκεντρωμένοι στην δράση εκτέλεσης, κατά την πορεία της εργασίας ο χρόνος μηδενίζεται.
Ο ψυχολογικός χρόνος σύμφωνα με τον Αϊνστάιν είναι σχετικός και το διατυπώνει με την εξής φράση για την κατανόηση από το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνονται σαν δυο λεπτά, όταν κάθεσαι σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται ότι πέρασαν δυο ώρες, αυτό είναι σχετικότητα.
Ο χρόνος στην ζωή του ανθρώπου είναι ψυχολογικός.
Χρόνος για τον άνθρωπο έχει καθαρά ψυχολογική φύση και ουσία.
Η ύλη φθείρεται προϊόντος του χρόνου.
Το ανθρώπινο σώμα είναι δεμένο με τον χρόνο αφού αποτελείται από ύλη.
Η φθορά του σώματος οφείλεται στον πανδαμάτορα χρόνο, όπως λέει ο απλός λαός και είναι αλήθεια.
Η διάλυση της τάξεως λέγεται στην Φυσική Θετική εντροπία και είναι η μετάβαση από την υπάρχουσα τάξη στην αταξία, στο τυχαίο, στο χάος.
Όταν ασχολείσαι με κάτι που σε ενδιαφέρει ο χρόνος για σένα μηδενίζεται, χάνει το υλικό νόημά του.
Διαβάζεις ένα ενδιαφέρον κείμενο και σου προκαλεί τόσο πολύ το ενδιαφέρον, που δεν νιώθεις, πότε πέρασε η ώρα.
Ασχολείσαι με το χόμπι σου, που το αγαπάς αληθινά και σε ενδιαφέρει δημιουργικά, ξανά χάνεις την αίσθηση της ώρας.
Δημιουργείς με (έμπνευση) ασχολούμενος με μια τέχνη εκεί είναι που ο χρόνος μηδενίζεται ολοκληρωτικά.
Ανέφερα την λέξη (έ μ π ν ε υ σ η).
Η ετοιμολογία της λέξεως έμπνευσή είναι, λειτουργία εν-πνεύματι, δηλαδή δεν ζεις μέσα στο υλικό κόσμο έχεις καταληφθεί από το πνεύμα της εργασίας που κάνεις.
Ζεις ολοκληρωτικά στον χώρο του πνεύματος.
Ένα συναίσθημα βαθιάς ικανοποίησης και απελευθέρωσης συνοδεύει το τέλος μιας εργασίας με συγκέντρωση.
Η εργασία αυτή σε συνθήκες έμπνευσης είναι μια αληθινή δημιουργία.
Τώρα ανοίγει ένα άλλο παράθυρο στον στοχασμό, μπαίνει φως από άλλη κατεύθυνση.
Τώρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος δεν έχει νόημα στον πνευματικό χώρο, δεν υπάρχει χρόνος εκεί.
Για να δούμε τώρα πια είναι η πραγματική φύση του ανθρώπου.
Τι είναι ο άνθρωπος ύλη ή πνεύμα.
Θα σκεφτεί κάποιος είναι και τα δυο και ύλη διότι έχει ένα υλικό σώμα, αλλά και πνεύμα όταν ασχολείται με πνευματική ενασχόληση.
Δηλαδή ο άνθρωπος είναι ένα υλικό όχημα που κατευθύνεται από το εν υπάρχον εντός αυτού πνεύμα.
Ο (Έκχαρτ Τόλε) ένας σύγχρονος δυτικός φιλόσοφος δίνει την πραγματική διάσταση της φύσης του ανθρώπου στο παρακάτω βίντεο.
(Να είσαι ο εαυτός σου (Έκχαρτ Τόλε)
Αν έτσι έχουν τα πράγματα προκύπτει ένα παράλληλο ερώτημα:
Σε ένα αυτοκίνητο που το οδηγεί ένας άνθρωπος τι σημασία έχει ο οδηγός και ποια η σημασία του αυτοκινήτου.
Εδώ η απάντηση είναι προφανής ο οδηγός είναι ο πρωταγωνιστής και το αυτοκίνητο πάει εκεί που θέλει ο άνθρωπος αρκεί να είναι καλά συντηρημένο.
Η συντήρηση του οχήματος επαφίεται και αυτή στην μέριμνα του ανθρώπου.
Επομένως στο ζευγάρι άνθρωπος - αυτοκίνητο τον κύριο ρόλο έχει ο άνθρωπος.
Αντιστοίχως στο ζευγάρι ύλη και πνεύμα που είναι τα συστατικά της ανθρώπινης φύσης, τον κύριο ρόλο έχει το πνεύμα.
Το πνεύμα καθορίζει την κίνηση και δράση του σώματος.
Η απουσία του πνεύματος συνεπάγεται ακινησία και παράδοση στον χρόνο και την φθορά του υλικού στοιχείου που είναι σώμα.
Όταν ο οδηγός εγκαταλείψει το αυτοκίνητο χωρίς συντήρηση, τότε αυτό σκουριάζει και γίνεται παλιοσύδερα με την πάροδο του χρόνου.
Δηλαδή όταν η ύλη μένει αδρανής υφίσταται μόνο την φθορά του χρόνου.
Αλλά και στην περίπτωση χρήσης της ύλης με κάποιο σκοπό ή άνευ, υφίσταται φθορά με την πάροδο του χρόνου.
Υπακούει με άλλα λόγια, όπως κάθε υλική δομή εξ άλλου, στο καθεστώς της απόλυτης εξουσίας του χρόνου, δηλαδή γίνεται έρμαιο στο καθεστώς της θετικής εντροπίας.
Ένας άλλος παραλληλισμός πιο επιτυχημένος κατά τη γνώμη μου παρομοιάζει τον άνθρωπο με μια άμαξα σε κίνηση.
Η άμαξα περιλαμβάνει:
Τον επιβάτη, τον αμαξά και τα άλογα.
Ο επιβάτης είναι αυτός που καθορίζει τον προορισμό της άμαξας σύμφωνα με την επιθυμία του, ο αμαξάς εκτελεί τις οδηγίες του επιβάτη, ελέγχει τα άλογα και φροντίζει την συντήρηση και καλή λειτουργία της άμαξας.
Τα άλογα είναι η κινητήριος δύναμη της άμαξας.
Ποια είναι η αντιστοιχία τώρα:
Ο επιβάτης είναι το πνεύμα, η ψυχή της όλης διάταξης.
Ο αμαξάς αντιστοιχεί στον νου, που έχει την ευθύνη της διεκπεραίωσης της διαδρομής, ελέγχει και επιλύει προβλήματα της κίνησης.
Η άμαξα μαζί με τα άλογα αντιστοιχούν στο ανθρώπινο σώμα μαζί με όλες του τις αισθήσεις.
Αναφύεται τώρα το καίριο ερώτημα:
Οι άνθρωποι μπορούν να ζουν πνευματικά?
Εδώ η απάντηση είναι ολοφάνερη.
Πως αλλιώς μπορεί να ζει ένα ΟΝ που είναι πνευματικό παρά μόνο ως πνεύμα.
Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή θεωρείται παρά φύσιν.
Η φύση του ανθρώπου είναι ένα πνεύμα που οφείλει να κατοικεί μέσα σε ένα σώμα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να παράξει επωφελές έργο εντός ενός υλικού περιβάλλοντος.
Αυτή η αλληλεπίδρασή του όμως με την ύλη, τον βάζει στον πειρασμό να ανακαλύψει την προέλευσή του και να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του μέσα στην δημιουργία.
Αυτό είναι και το (ζητούμενο) από το ΕΊΝΑΙ.
Φαντασθείτε μια κοινωνία ανθρώπων, που οι περισσότεροι ζουν πνευματικά στο μεγαλύτερο μέρος του υλικού τους χρόνου.
Πόσο αρμονικά θα ζει μια τέτοια κοινωνία και πόσο θα θετικά συμβάλει στην εξέλιξη του υπόλοιπου πληθυσμού αυτής της κοινωνίας, ώστε το σύνολο των μελών της να αποκτήσει συνειδητότητα.
Στην τελείωση αυτής της κοινωνίας στο σύνολο της, ο χρόνος δεν θα παίζει πια κανένα απολύτως ρόλο.
Θα ζουν ευτυχισμένοι μέσα σε έναν παράδεισο Αγάπης και αρμονίας.
Μετά αυτή την φαντασίωση ας δούμε, τι λάθη κάνουμε στην ζωή μας, ώστε με την διόρθωσή τους να καταφέρουμε κάποτε να ζήσουμε ελεύθεροι με αγάπη.
Στην κατανόηση των σφαλμάτων που κάνουμε στην ζωή μας θα συμβάλει το παρακάτω βίντεο.
Η αυτογνωσία του ΟΝΤΟΣ είναι ο σκοπός της δημιουργίας.
Η ύπαρξη του ανθρώπου είναι ο τελικός σκοπός του ΟΝΤΟΣ για την επίτευξη της θεμελιώδους επιθυμίας του για αυτογνωσία.
Πολύ σοβαρός και υπεύθυνος ρόλος.
Ο άνθρωπος όταν αποκτήσει την πολυπόθητη συνειδητότητα θα έχει μπει στο πετσί του αληθινού του ρόλου μέσα στην όλη εκδήλωση και δημιουργία.
Θα βαδίζει τότε πλέον σταθερά το μονοπάτι για την κατοικία των θεών, τον Όλυμπο.
Εν κατακλείδι ο χρόνος δεν υπάρχει για τον πνευματικό άνθρωπο.
Ο χρόνος είναι μέγεθος που αποκτά νόημα μόνο με την παρουσία ύλης.
Έτσι στον ενσαρκωμένο άνθρωπο ο χρόνος αποκτά νόημα μόνο για το σώμα του κατά την παρουσία του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.
Ύλη κατά την εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ υπάρχει μόνο παρουσία του χωροχρόνου.
Χωρόχρονος και ύλη ένα και το αυτό.
(...)
Πρακτική φιλοσοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου