Σίγουρα, το κάθε σχέδιο έχει ανοδική και εξελικτική πορεία και αυτό είναι φανερό σε όλα στη φύση. Αυτό, λοιπόν, προμηθεύει στον άνθρωπο τη βεβαιότητα πως όλα τα επιμέρους συνθέτουν τελικά μια εικόνα ομορφιάς και αρμονίας, τελειότητας και πληρότητας, και αυτό ακριβώς πρέπει να είναι το όραμα της πίστης.
Κανείς δεν μας ζητά να μετερχόμαστε ψυχολογικά τεχνάσματα αυτο-εξαπάτησης, όπως για παράδειγμα, αυτό της δια της βίας επιβολής «αισιοδοξίας», αλλά να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να εξασφαλίζουμε πρακτικές λύσεις για τα προβλήματά μας, να ψάχνουμε στη ζωή για να βρούμε τους δεσμούς με τη ζωή. Αν η πίστη μάς φαίνεται ουτοπία, ας παραιτηθούμε απ' αυτήν. Κι όταν παραιτηθούμε και αναζητήσουμε την Αλήθεια της Ζωής, τότε θα φτάσουμε στην αληθινή Πίστη. Γιατί η Πίστη είναι το Τέλος, και η Ζωή είναι η επιθυμία για Πίστη.
Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Ας ακούμε τη Φωνή, και ας τη γκρεμίζουμε, για να ανακαλύπτουμε κάθε φορά το αληθινό του Πρόσωπο. Γιατί όποιος μένει στην πίστη, χάνει την Αλήθεια.
Αυτή είναι η πορεία που θα μας οδηγήσει να αναπτυχθούμε ενάρετα στη γνώση, να συνειδητοποιήσουμε δηλαδή ότι όλα υπάρχουν μέσα μας και από εκεί ξεκινούν. Κανένας άλλος άνθρωπος ή αντι-κείμενο δεν μας προσφέρει «μοναδική» ευκαιρία για κάποια εμπειρία. Ο Εαυτός μας είναι ο Δημιουργός, γιατί ο Εαυτός μας είναι ο Θεός, και από κει ξεκινούν όλα. Η ομορφιά, η ευτυχία, το ενδιαφέρον, όλα ξεκινούν από μας. Ακόμα και αν όλα γύρω μας εξαφανιστούν, εμείς από μόνοι μας μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα Σύμπαν. Αυτό είναι η Δημιουργία του Θεού, του Ενός, που μέσα από τον Εαυτό Του και μόνο δημιούργησε το Σύμπαν εκ του μηδεν-ός (όντος). Καθ' ομοίωσιν του Θεού, ο άνθρωπος δημιουργεί το δικό του σύμπαν μέσα από το δρόμο της αυτογνωσίας κατ' αρχήν.
Όταν στερηθεί όλα τα επικουρικά στοιχεία, τότε θα συνειδητοποιήσει την ουσία της Αρχής εκ του Ενός. Το Εν σημαίνει τη Μονάδα εν τη οποία (εντός της οποίας) υπάρχει το συν-παν (σύμπαν). Αυτό δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει η Ψυχή, αν συνεχίζει το δρόμο της «ακουμπώντας» σε πράγματα που βρίσκονται εκτός της. Μέσα από τη στέρηση βρίσκει τη δύναμή της, βρίσκει το δρόμο το μοναδικό, που οδηγεί στη θεϊκή Δημιουργία. Και εκεί η Ψυχή συμπίπτει με τον Εαυτό της.
Εκείνος που τολμά να απεκδύσει τον Εαυτό του από όλα του τα στοιχεία, με τα οποία τον «χτίζει» στην πορεία της ζωής, εκείνος μπορεί να φτάσει μόνο στην Αλήθεια.
Εκείνος που τέμνει διαδοχικά, εκείνος θα φτάσει να καταργήσει την ύλη, και να αντικρύσει το ά-τομον (το στοιχείο που ο Δημόκριτος όρισε πως δεν τέμνεται περαιτέρω). Τότε το άτομο θα αναγνωρίσει τον Εαυτό του, ο οποίος δεν θα ταυτίζεται με τίποτα από τα επιμέρους, αφού αυτά θα έχουν καταργηθεί, αλλά θα είναι εκείνη η Δύναμη που εισερχόμενη σ' αυτά και ελκύοντάς τα, τα κάνει να υπάρχουν. Τότε ο Εαυτός θα είναι ο Δημιουργός που «φύσηξε πνοή στο χώμα» και το έκανε δημιούργημά Του. Αυτή η ίδια Δύναμη μπορεί να συνενώνει τα πάντα σε άπειρες μορφές, αλλά μόνο αν και εφόσον γνωρίζει πως δεν ταυτίζεται με αυτές τις μορφές συνειδητοποιεί τον εαυτό της. Και μόνο τότε μπορεί να άρει τον αυτοπεριορισμό της και να βιώσει την ελευθερία της. Όσο ο Δημιουργός - ή η Δημιουργός (Δύναμη) - ταυτίζεται, δηλαδή αυτο-ορίζεται ως το δημιούργημα, η δημιουργία σταματάει, διότι η δημιουργούσα Δύναμη αυτο-καταργείται, αφού δίνει στον Εαυτό της άλλο όνομα και περιεχόμενο απ' αυτό που είναι. Τότε χρειάζεται να ταμεί επ' άπειρον, ώστε να επαναπροσδιορίσει τον άτομον χαρακτήρα της, δηλαδή τη χωριστικότητά της από το δημιούργημά της. Τότε επαναπροσδιορίζει τον Εαυτό της και επανέρχεται εκ των έσω η δυνατότητα δημιουργίας, η οποία είχε προσωρινά αρθεί λόγω αυτεγκλωβισμού. Και τότε επανα-ορίζονται οι δομικές έννοιες της ελευθερίας, της ευτυχίας, της χαράς, της δημιουργικότητας.
Αυτός είναι ο Δρόμος μας, ο Δρόμος του Είναι και όχι του Έχειν. Το Σύμπαν μας μπορεί να υπάρξει εκεί που τα όρια της μορφής αναιρούνται.
Ακολουθώντας τα βήματα του Θεού, ο άνθρωπος θα μπορέσει να ξαναβρεί τον Εαυτό. Όπως και ο Θεός, ο άνθρωπος μπορεί να βρει το νόημα της ύπαρξής του στη Δημιουργία, διότι νιώθει την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης και του αυτοπροσδιορισμού μέσα από κάτι μερικότερο από τον ίδιο.
Προς τούτοις ας αναλογισθούμε την ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, διότι αυτός είναι ένας σαφέστερος τρόπος για να εκφράσωμε αυτό που ωνόμασα «ανωφέλεια της προσπάθειας και αντίφασι ενυπάρχουσα σε κάθε ανθρώπινη εκδήλωσι». Ολίγες φύσεις, πολύ ολίγες μπορούν - αφού το παραδεχθούν - να ενεργούν σύμφωνα με αυτή την αρχή, δηλαδή να απέχουν από κάθε δράσι εκτός από εκείνη που απαιτεί η συντήρησις· οι περισσότεροι πρέπει να δρουν· και μολονότι παράγουν πράγματα μάταια, η ροπή τους προς δράσιν και η υποταγή τους σ' αυτήν δεν είναι μάταιες, διότι είναι επακόλουθα της φύσεως ή της φύσεώς των. Η δράσις των παράγει έργα που μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες, έργα αμέσου ανάγκης και έργα τέχνης. Ο ποιητής πράττει τα δεύτερα. Δεδομένου ότι η ανθρώπινη φύσις διψά για το κάλλος που εκδηλώνεται σε διάφορες μορφές - έρωτα, τάξι μέσα στο περιβάλλον του, τοπίο - υπηρετεί μίαν ανάγκη. Ένα άστοχο έργο και η συντομία της ανθρώπινης ζωής μπορούν να καταγγείλουν όλα αυτά ως μάταια· επειδή όμως δεν γνωρίζομε την σχέσι μεταξύ της μελλούσης ζωής και της παρούσης ζωής, και αυτό ακόμη μπορεί ίσως να αμφισβητηθεί. Αλλά η πλάνη έγκειται κυρίως σ' αυτήν την μερίκευσι. Το έργο δεν είναι μάταιο αν παραμερίσωμε το άτομο και προσέξωμε τον άνθρωπο. Εδώ δεν υπάρχει θάνατος ή τουλάχιστον βέβαιος θάνατος: οι συνέπειες είναι ίσως απέραντες· εδώ δεν υπάρχει συντομία ζωής, αλλά διάρκειά της απέραντη. Έτσι η απόλυτη ματαιότης εξαφανίζεται: το πολύ σχετική μόνον ματαιότης μπορεί ν' απομένει για το άτομο, αλλ' όταν το άτομο διαχωρίζει τον εαυτό του από το έργο του και λογαριάζει μόνο την ευχαρίστηση ή την ωφέλεια που αυτό του απέφερε για λίγα χρόνια και έπειτα την μεγίστη σημασία του για αιώνες και αιώνες, ακόμα και αυτή η σχετική ματαιότης εξαφανίζεται ή λιγοστεύει μεγάλως.
Η δημιουργία του Ποιητή έγκειται στη βαθύτερη συνένωση του Λόγου με την Ομιλία (λόγια).
Ο Λόγος αποτελεί την πραγμάτωση του Πνεύματος, δηλαδή την εκδηλωμένη εμφάνισή του, την υλοποίησή του σε υλικό επίπεδο. Είναι το Πνεύμα που εμφυσήθηκε στην Ύλη και τη ζωοποίησε στην αρχή της Δημιουργίας. Ο κάθε άνθρωπος συνδέεται με τον Λόγο, γίνεται δηλαδή αγωγός του Πνεύματος μέσω της τέχνης ή των τεχνών που αφορούν τον Λόγο. Όταν ο ίδιος γίνει αγωγός, τότε κοινωνεί, δηλαδή μεταδίδει αυτό στους άλλους ανθρώπους. Έτσι, η Τέχνη συνενώνει τους ανθρώπους συντονίζοντάς τους σε μία πρωταρχική αρμονία.
Η ομιλία (τα λόγια) ως επιμέρους, δευτερεύουσα εκδήλωση, δεν επιτελεί την «κύρια» σύνδεση, αλλά χρησιμοποιείται ως μέσο εκδήλωσης του Λόγου. Η ομιλία παρέχει τα υλικά συστατικά στο Λόγο για να εκδηλωθεί στην ύλη, όπως τα κύτταρα, τα οστά, οι ιστοί προμηθεύουν τα απαραίτητα στοιχεία για να δομηθεί το σώμα, το οποίο αποτελεί εκδήλωση της Μορφής, της Εικόνας.
Ο καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί το Λόγο στην Τέχνη του πρέπει να μπορεί να ανοίγεται, δηλαδή να αγγίζει άλλα πεδία ευρύνοντας το δικό του πεδίο, ώστε να χάνονται τα ανθρώπινα όριά του και να υπερκαλύπτεται - χωρίς να χάνει βέβαια την ταυτότητά του - από τη Δύναμη του Λόγου που βρίσκεται σ' όλο το Σύμπαν.
Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ' αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην - κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές. Ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Ας αφεθώ σ' αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής.
Σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.
Η αρχαία τραγωδία, είναι ιερά κ' ευρεία ως του σύμπαντος καρδία γιατί ο δημιουργός της μεγάλης Ποίησης φτάνει με την ιερά κ' ευρεία καρδία του να ταυτιστεί με τον Δημιουργό που Εποίησε τον κόσμο. Γι' αυτό και η ποίησή του γεννήθηκε στη γήινη διάσταση, αλλ' ευθύς εκείνη έπτη, κ' έστησεν εν ουρανοίς την σκηνήν, όπου ακροατάς της είχε τους αθανάτους.
Ίσως έχουμε αναρωτηθεί για τη διαφορετική γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι. Σίγουρα έχουμε αντιληφθεί πως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των συνειδητοτήτων που δεν έχουν ανυψωθεί ως ένα ορισμένο επίπεδο.
Όταν η ψυχή αγγίξει και περάσει αυτό το όριο, εγκαταλείπει αυτή τη μορφική ιδιαιτερότητα και προσαρμόζεται σε μία άλλου είδους επικοινωνία χωρίς δομικές διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η σκέψη λειτουργεί πάντα γρηγορότερα από τη γλώσσα, και γι' αυτό μπορεί να συνειδητοποιούμε πως πολλές φορές έχουμε τη νοητική αντίληψη κάποιας ιδέας πριν αυτή εκφραστεί με λέξεις (λεξιλόγιο - συντακτική δομή).
Η ίδια γλώσσα «επιβάλλει» τον τρόπο σκέψης στους ανθρώπους του συγκεκριμένου γλωσσικού περιβάλλοντος, και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που αξιολογεί ολόκληρο το έθνος, ταυτόχρονα, όμως η ανάπτυξη της γλώσσας δείχνει την ικανότητα του έθνους να εξελιχθεί.
Τη γλώσσα μας πρέπει να τη μελετήσομε γιατί δεν την ξεύρομε.Έχει μέσα της κρυμμένους θησαυρούς και τι θησαυρούς! Η έννοιά μας πρέπει να είναι πώς θα την πλουτίσομε, πώς θα φέρομε στο φως αυτό που κρύβει εκείνη μέσα της.
Η άρση των περιορισμών που επιβάλλει η γλωσσική διαφοροποίηση οδηγεί στην οικουμενικότητα της επικοινωνίας των όντων.
Η μουσική, για παράδειγμα, δίνεται απ' το Θεό στους ανθρώπους ως ένα ακόμα μέσον προσέγγισης της αιώνιας Χαράς. Η μουσική, μέσα από το φυσικότερο και τελειότερο όργανο δόνησης, τον άνθρωπο, γίνεται η γέφυρα που ενώνει τις αποκομμένες στο γήινο επίπεδο συνειδητότητες με τον Δημιουργό και την Πηγή τους. Η αρμονία της μουσικής μεταφέρει μηνύματα σιγουριάς και ελπίδας στον «τυφλό» άνθρωπο, τον μεταφέρει στην «πατρίδα» του, στον «τόπο» απ' όπου έρχεται και όπου θα ξαναβρεθεί, συντονίζεται με τον παλμό της Δημιουργίας - αυτό που οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν «κάθαρση». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο σημαντικό είναι για τον Εργάτη να καθαρίσει τον εαυτό του από τα περασμένα σημάδια του θανάτου, για να μπορέσει να μεταλάβει την αρμονία της Ζωής.
Ο ρόλος της Τέχνης γενικότερα είναι σημαντικότατος, γιατί δίνει τη δυνατότητα στις ψυχές να αγγίξουν για λίγο την αίσθηση της ενότητας με την Πατρίδα τους. Μέσα της, λοιπόν, υπάρχουν θεραπευτικές ιδιότητες, τόσο σημαντικές, όσο και της βιολογικής Ιατρικής.
Οι Εργάτες της Τέχνης είναι Εργάτες της Ιατρικής, με τη μεταφυσική της σημασία, γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να είναι γνώστες της σημαντικότητας του έργου τους. Κάποιες φορές δρουν μέσα απ' αυτούς δυνάμεις αόρατες, και είναι πιθανόν το ήθος τους να μη συμβαδίζει με την προσφορά τους. Άλλωστε, το Δημιούργημα αποκόπτεται από τον Δημιουργό και ζει αυτόνομα. Βεβαίως, το κακό ήθος ενός δημιουργού είναι δυνατόν να κηλιδώσει, ίσως και ανεξίτηλα, ένα έργο. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, η κρίση δεν αρμόζει στους ανθρώπους· μπορούν να ανυψωθούν ή όχι από ένα έργο, αυτό ανήκει σ' αυτούς.
Πολύ συχνά το έργο του ποιητή δεν έχει καθωρισμένο νόημα: είναι μια υποβολή· οι ιδέες θα ευρυνθούν από τις μέλλουσες γενεές ή τους σύγχρονους αναγνώστες του. Ο Πλάτων, είπε ότι οι ποιηταί εκφράζουν μεγάλα νοήματα χωρίς να το συνειδητοποιούν.
Η φωνή μας είναι μοναδική, όπως και η υπόλοιπη ύπαρξή μας. Η φωνή μας θα εμφανιστεί όταν δεν το περιμένουμε και όταν αποφασίσουμε να ξεχάσουμε τα προβλήματα. Ο ήχος είναι σταλμένος απ' το Θεό για τους ανθρώπους· εμείς είμαστε απλώς το αντηχείο, το όργανο. Αρκεί να φροντίσουμε τον εαυτό μας, για να γίνει ένας καθαρός αγωγός και να μην εμποδίζουμε τη φωνή του Θεού προσπαθώντας να την ελέγξουμε. Και τότε, δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε το κανάλι της έμπνευσης και να αφήσουμε το θεϊκό στοιχείο να εκφραστεί, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη φυσική λειτουργία.
Ο Λόγος είν' αλήθεια, ζωή, αθανασία.
Λαλήσωμεν λαλήσωμεν - αφού λαλεί εντός μας
η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία.
Όταν μπορέσουμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας ολικά στο Φως, τότε θα απευθυνόμαστε στον κόσμο. Κατανοούμε βέβαια πως η πορεία σύντριψης του εαυτού μας είναι μέσα στα αναγκαία για την επίτευξη της διαδικασίας της υπερκάλυψης: η ψυχή θεράπευσε το Φως της, ο άνθρωπος θεράπευσε τη Φωνή του, καθότι η Φωνή είναι το μετασχηματισμένο Φως που ο Θεός εμφύσησε στον άνθρωπο ως Πνοή. Ο Ποιητής μετασχηματίζει τον Λόγο σε Ποίηση και μεταφέρει, μέσα από την Τέχνη του, την Αλήθεια γιατί η Φωνή του εισακούγεται από τους ανθρώπους: ο Ποιητής έχει καταστεί ένας πνευματικός Δάσκαλος.
Σ' αυτόν τον επαναπροσδιορισμό του Εαυτού, ο άνθρωπος που έγινε άτομον και αφιερώθηκε στο Δρόμο και τη δημιουργία, βιώνει μια εκούσια μοναξιά, αυτήν που συνοδεύει τη βαθύτερη επίγνωση· του αρκεί, όμως, ένα πράγμα : η χαρά ότι στη μεγάλη πρόσθεσι / που έχει τόσους αριθμούς, δεν είν' αυτός εκεί / απ' ταις πολλαίς μονάδες μια.
Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω -
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταις πολλαίς μονάδες μιά. Μες στ' ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ' αρκεί.
Η βίωση της χωριστικότητας είναι εκείνη η κατάσταση που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην τελική συνειδητοποίηση της Ενότητας με το Σύμπαν και το Θεό. Η αυστηρή διαφοροποίηση ως αίσθηση της χωριστικότητας, και η απομόνωση στα στενά πλαίσια του σχηματοποιημένου εαυτού, οδηγεί στο δρόμο της εσωτερικής ανακάλυψης εκείνων των «πυρηνικών» χαρακτηριστικών, τα οποία εκτείνονται στο άπειρο της Ύπαρξης. Όποιος ζει στην ασάφεια του χώρου έξω απ' αυτόν, αυτός δεν έχει ελπίδες στο δρόμο της ανακάλυψης της Αλήθειας. Μόνο αν στρέψουμε τα μάτια προς τα έσω μπορούμε να δούμε από που ξεκινούν και που οδηγούν τα μονοπάτια της Γνώσης. Μόνο όταν σιγήσουν οι φωνές μπορούμε να ακούσουμε τη Φωνή.
Η αίσθηση της χωριστικότητας κάνει τον άνθρωπο να ανακαλύψει την Ενότητα με τον Εαυτό του, δηλαδή να διαφοροποιεί εκείνα που ανήκουν στη δική του Ενότητα από εκείνα που δεν ανήκουν. Έτσι, μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τι είναι εκείνο που συστήνει την κατ' ουσίαν ομοιότητα. Μαθαίνοντας να αναγνωρίζει τη συγγένεια σε ένα - μικρό και περιορισμένο - Όλον, όπως ο άνθρωπος, μπορεί στη συνέχεια να αντιληφθεί τη συγγένεια στο ευρύτερο Όλον που είναι ο Κόσμος, κατά μία άλλη διάκριση. Μαθαίνοντας να ξεχωρίζει κάθε χρώμα ξεχωριστά, μαθαίνει να αναγνωρίζει την εσωτερική συγγένεια των χρωμάτων και την, κατ' ουσίαν, αναγωγή τους σε μία αρχετυπική ποιότητα.
Το ίδιο ισχύει και για τα συναισθήματα, όπως είπαμε νωρίτερα.
Ο άνθρωπος θα μπορέσει τότε να κατανοήσει την έννοια του Σύμπαντος.
Το κάθε κύτταρο στον ανθρώπινο οργανισμό είναι «ποτισμένο» με την προσωπικότητα του ανθρώπου, και όσο τεράστιες και αν είναι - αναλογικά - οι αποστάσεις που χωρίζουν αυτά τα κύτταρα, όλα «γνωρίζουν» πως εργάζονται για την ίδια βούληση, με κοινό σκοπό και κοινό σχέδιο. Το ίδιο και ο άνθρωπος μπορεί να είναι ταυτόχρονα το όλον αλλά και κάθε κύτταρο χωριστά, μπορεί να νιώθει σαν μονάδα αλλά και σαν μεμονωμένο όργανο ή μέλος, και έχει τη δύναμη να δρα σαν εν, αλλά μπορεί επίσης να ενεργεί χωριστά και να επηρεάζει ένα κύτταρο ή μία ομάδα κυττάρων (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση αυτο-ίασης του καρκίνου). Και μέσα σ' αυτό το - ανθρώπινο - ον δεν μπορείς να εντοπίσεις πού ακριβώς βρίσκεται και τι ακριβώς είναι αυτό που δίνει την ταυτότητα και το «πρόσωπο» στον άνθρωπο, διότι αυτό υπάρχει στο κάθε επιμέρους τμήμα, αλλά και πουθενά απτά.
Αν αναλογιστούμε αυτή την αλήθεια, θα μπορέσουμε ίσως να κατανοήσουμε καλύτερα την έννοια του Θεού. Διότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εικόναν Θεού και εξελίσσεται καθ' ομοίωσίν Του. Ο άνθρωπος μέσα στο Σώμα του Θεού είναι το κύτταρο που έχει την ίδια βούληση με το Εν, αλλά δρα οργανωμένα στο Όλον και ταυτόχρονα επιφορτισμένο με διαφορετικό σχέδιο ζωής.
Ο Θεός είναι το Εν και το Όλον, το όντως Ον. Το Ον είναι το Σύμπαν, το οποίο γεννήθηκε εκ της Μονάδος, όπως το έμβρυο γεννάται από τη Μονάδα και αναπτύσσεται εκ των εσωτερικών του δυνάμεων, ή αλλιώς διαστέλλεται στον Χωρό-Χρονο.
Η Ιστορία του ανθρώπου μπορεί να αναζητηθεί στην ιστορία του φυσικού Σύμπαντος ή του βιολογικού κυττάρου. Διότι το κύτταρο διατηρεί στη μνήμη του τη γνώση της αλήθειας, της προέλευσης και της πορείας του, καθώς και της «ταυτότητάς» του, όπως και ο άνθρωπος.
Αυτός που αναπτύχθηκε ενάρετα στη γνώση, έχει επιστρέψει στην αρχική του φύση, αυτήν της Πρωταρχικής Αγάπης, εκεί όπου η τιμωρία είναι άγνωστη και η συγχώρησις ένστικτο.
Απομακρύνει κάθε επώδυνη σύνδεση και αφήνει τον εαυτό του να ξανανιώσει αγάπη και εμπιστοσύνη, καθώς πια στην καρδιά του η συγχώρησις οικεί μεγάλη, ατερμάτιστος, προγονική, ένστικτον εκ της Μήτιδος, η κορωνίς σοφίας υπερτάτης εν τοις ουρανοίς. Η Αγάπη σημαίνει προσφορά χωρίς ανταπόδοση, γνήσια συγχώρεση και κατανόηση. Ξεχνά, λοιπόν, όσα τον αποσυντονίζουν, παραβλέπει όσα τον πληγώνουν και μαθαίνει να συγχωρεί ουσιαστικά, αρχίζοντας από τον εαυτό του:
Πες την αυτήν την τύψι να μετριασθεί,
την αγαθή βεβαίως, μα μεροληπτική επικινδύνως.
Μη για το παρελθόν προσάπτεσαι και τυραννιέσαι τόσο.
Μη δίδεις τόση σπουδαιότητα στον εαυτό σου.
Μικρότερο ήταν το κακό που έκαμες
παρά ό,τι το θαρρείς· πολύ μικρότερο.
Η αρετή που σ' έφερε την τύψι τώρα
ήταν και τότε υπολανθάνουσα μαζύ σου.
Ιδού που ένα περιστατικό που αίφνης
στην μνήμη σου επανέρχεται εξηγεί
το αίτιον μιας πράξεώς σου που σε φαίνονταν
όχι αξιέπαινος, μα τώρα δικαιολογείται.
Μην εμπιστεύεσαι στην μνήμη σου απολύτως·
πολλά λησμόνησες - διάφορα μικροπράγματα -
που σε δικαιολογούσαν αρκετά.
Και μη θαρρείς που τον αδικηθέντα
τον ήξερες τόσο καλά. Θα είχε χάρες, που αγνοούσες·
μήτ' αμυχές ίσως δεν ήσαν εκείνες
που εσύ θαρρείς (από άγνοια του βίου του)
που ήσαν πληγές δεινές δοσμένες από σένα.
Μην εμπιστεύεσαι στην ασθενή σου μνήμη.
Μετρίασε την τύψι που είναι πάντα
μέχρι στρεψοδικίας μεροληπτική εναντίον σου.
Ας καθαρίσουμε την αγάπη μας από τη μόλυνση της σκέψης: η καθαρότητα της ψυχής θα έχει μιλήσει, και θα χαιρόμαστε γιατί οι φόβοι μας θα πεθάνουν για πάντα. Ας γαληνέψουμε την ανασφάλειά μας, ο δρόμος μας είναι ευθύς και ξεκάθαρος. Μη φοβόμαστε να χαρούμε, γιατί η νέα χαρά είναι θεϊκό δώρο που ανήκει στην Αιωνιότητα. Ο πόνος θα εξαφανίζεται όταν θα ρίχνουμε πάνω του το φως της Γνώσης, μέχρι να θαφτεί για πάντα στο χώρο της μη-ύπαρξης.
Ο άνθρωπος που σκέπτεται δια της καρδίας, δεν γίνεται αυστηρός με αυτούς που ακολουθούν τον εύκολο δρόμο, γιατί ακόμα δεν έχουν αφυπνιστεί. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μπορεί πια να ξεχωρίζει την αυστηρότητα από την μωρά εκδίκηση. Αυστηρά αν ήν' η κρίσις σας, λέει η θεά Αθηνά στους θνητούς ανθρώπους, ας ήναι καθαρά επίσης - ως αδάμας άσπιλος, αγνή.
Μεγάλη δύναμις «η ποίησις που συγχωρεί»! Η ποίησις ήτις δίδει μόνη την αθανασίαν - αθανασίαν αληθή, ευρείαν, ακλόνητον - και κατανοεί ορθότερον την αλήθειαν διότι σκέπτεται - εάν μοι επιτρέπεται η έκφρασις - δια της καρδίας.
Η αυστηρότητα είναι στάση προσωπική, αφορά τον άνθρωπο που την υιοθετεί, και ουδόλως έχει να κάνει με εκείνους προς τους οποίους «απευθύνεται». Ένας άνθρωπος, δηλαδή, είναι ή όχι αυστηρός γενικά, και δεν μπορεί να είναι μόνο προς κάποια κατεύθυνση, διότι τότε υπάρχει κάπου ψεύδος. Η αυστηρότητα καταρχήν είναι συμπεριφορά προς τον ίδιο τον εαυτό. Το να δείχνεις αυστηρότητα σημαίνει να μην παρεκκλίνεις από τη θέση σου όταν αυτή είναι συγκροτημένη και αντιπροσωπεύει ένα ουσιαστικό μήνυμα. Σημαίνει απαρέγκλιτη, συστηματική και οργανωμένη θέση ζωής, σημαίνει να δέχεται κανείς και να εφαρμόζει τους Νόμους σύμφωνα με το επίπεδο όπου έχει φτάσει να τους κατανοεί, σημαίνει γνώση και κριτική ικανότητα. Αν δεν υπάρχουν τα παραπάνω, τότε δεν μιλάμε για αυστηρότητα αλλά για εγωισμό και κακία μερικές φορές, η οποία εκδηλώνεται ως έλλειψη κατανόησης ή διάθεσης για κατανόηση, ως αναλγησία, και ασφαλώς απέχει πολύ από το να συντονίζεσαι με τους Νόμους.
Συνεπώς, η αυστηρότητα - προς τον εαυτό μας - είναι έννοια ταυτόσημη με την επιείκεια - προς τους άλλους - κάτι που βέβαια δεν σημαίνει παραχώρηση. Συχνά, το να παραχωρείς δείχνει φόβο απώλειας και προσπάθεια εξαγοράς βεβαιότητας. Έτσι, η παραχώρηση σημαίνει συγκατάθεση στη στασιμότητα: μέσω της αυστηρότητας πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να «κερδίσουν» αυτό που επιθυμούν. Αυτό δεν υπονοεί κανενός είδους εκδικητικό πνεύμα, αλλά έχει να κάνει με την ελευθερία τους.
Όσο και αν εμείς γνωρίζουμε το Καλό και την Αλήθεια σε κάποια δεδομένη στιγμή, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι είναι εξίσου αυτονόητο και για τους άλλους και να μπούμε στη διαδικασία να το περιμένουμε απ' αυτούς ή να τους τιμωρούμε επειδή δεν το εκδήλωσαν. Ούτε αυτό ούτε η αξιολόγησή τους ανήκει στη δική μας δικαιοδοσία. Μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να το υποδείξουμε και αυτό σαν βάση σημαίνει να αποδεχθούμε και να παραδεχθούμε την ελευθερία τους να το βρουν ή όχι. Διαφορετικά, είναι σαν να θέλουμε να δείξουμε πόσο κακό είναι να αφαιρούμε τη ζωή, σκοτώνοντας ανθρώπους για παράδειγμα.
Η αυστηρότητα φυσικά δεν έχει καμία σχέση με αρνητικά συναισθήματα, όπως κακία, περιφρόνηση του ανθρώπου, αίσθηση επιβολής, κ.ά. διότι δηλώνει μόνο ότι ο άνθρωπος έχει ανακαλύψει την Αλήθεια, έχει συντονιστεί με αυτήν χωρίς να παρεγκλίνει καθόλου, άρα λοιπόν αισθάνεται ήρεμος, ασφαλής και εύχαρης. Σ' αυτή την κατάσταση, δεν είναι δυνατόν παρά να αισθάνεται πλημμυρισμένος από αγάπη προς όλους και όλα, κατανόηση και διάθεση συγχώρεσης. Όντας ο ίδιος σίγουρος πως έχει ταχθεί με την Αλήθεια, εκπέμπει αυτή τη βεβαιότητα προς τους γύρω του, και δε νιώθει καμιά διάθεση να τους εξαναγκάσει με όποιο τρόπο να τη δουν και εκείνοι, όπως όταν λουζόμαστε από τον λαμπρό ΄Ηλιο μια ημέρα στη θάλασσα δεν αγωνιούμε - ούτε καν σκεφτόμαστε - να προσπαθήσουμε να πείσουμε και τους διπλανούς μας πως βιώνουμε όλοι την εμπειρία ενός ηλιόλουστου πρωινού.
Όταν τα πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα, τότε ελέγχουμε καταρχήν τον εαυτό μας, για να βεβαιωθούμε πως η αυστηρότητά μας είναι όντως συμπαράταξη με την Αλήθεια και όχι διάθεση να επιβληθούμε (με σκοπό να αντλήσουμε βίαια ενέργεια από τους άλλους, κλπ.). Έπειτα συνεχίζουμε την πορεία μας χωρίς «προειδοποιήσεις», «απειλές» ή άλλα τέτοια και χωρίς φυσικά να αναλωνόμαστε στο να πείσουμε τους άλλους γι' αυτό που εμείς πράττουμε. Πρέπει να είναι εντελώς ξεκάθαρη στο μυαλό μας η αίσθηση πως η αυστηρότητα αφορά μόνο τον εαυτό μας, δεν είναι λοιπόν συμπεριφορά προς άλλους, δεν εκδηλώνεται με λόγια και μάλιστα βίαια και πιεστικά ή απολογητικά, και το κυριότερο, δεν μπορεί να συνοδεύεται από αρνητικά ή αγχωτικά συναισθήματα.
Επιείκεια το δίκαιον να συνοδεύη.
Το έργον σας εις τ' αγαθά και ευγενή
να ήναι οδηγία, και διοίκησις
σώφρων. Ουδέποτε μωρά εκδίκησις.
Θνητοί,
το Θείον εξ υμών μισθόν δεν απαιτεί.
Έτσι, λοιπόν, ας θυμόμαστε πως αυτό που οφείλουμε να δείχνουμε προς τους αδυνατότερους ανθρώπους είναι σταθερότητα, αποφασιστικότητα και επιείκεια, και να τους «καθοδηγούμε» με τα βήματά μας. Ας μένουμε στην αυστηρότητα χωρίς υπαναχωρήσεις. Οι αδύναμοι εκτιμούν αυτό που φοβούνται. Οι δυνατοί σέβονται εκείνο που εκτιμούν. Ο εαυτός μας πρέπει να διατηρηθεί ωστόσο ταπεινός, πράος και γεμάτος καλοσύνη για τους συνανθρώπους.
Η ταπεινότητα είναι δύναμη και όχι αδυναμία ή «θυματοποίηση», όπως λένε πολλοί. Ο δυνατός, εκείνος που έχει συνταχθεί με το Καλό και το Αιώνιο, δεν νιώθει ποτέ ανασφάλεια ούτε φόβο. Εκείνος που γνωρίζει τον Εαυτό του γνωρίζει το Θεό, και αυτό τον κάνει να έχει την ευρύτητα του Σύμπαντος και την πυκνότητα του σημείου· γι' αυτό, δεν αισθάνεται αβεβαιότητα, διότι γνωρίζει την αληθινή Ύπαρξη και τη βιώνει. Εκείνος που βιώνει την Ενότητα, δεν ανησυχεί από τη χωριστικότητα του Επιμέρους, αλλά βλέπει παντού τη σύγκλιση.
Εκείνος που κατέχει τη Γνώση και βιώνει την Αλήθεια είναι δυνατός. Αυτός κατανοεί το παρελθόν και προνοεί το μέλλον ζώντας ταυτόχρονα πλήρως στο παρόν. Μην ξεχνάμε πως το μέλλον δεν είναι παρά μία επέκταση της αντίληψης, και όποιος έχει καθαρά μάτια μπορεί να εισέλθει στην κατάσταση αυτή.
Ο άνθρωπος αυτός γνωρίζει πως υπόκειται στη Νομοτέλεια της Φύσης. Δεν έχει την ανάγκη να υπεραίρει τον εαυτό του, διότι τον γνωρίζει. Το κυριότερο, όμως, δεν έχει την ανάγκη να «πείσει» τον εαυτό του, διότι βιώνει. Η μη-βίωση γίνεται αντιληπτή από το άτομο ως χωριστικότητα, εφόσον γνωρίζει μεν νοητικά τη «σωστή» κατάσταση αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται έξω απ' αυτήν ως προς τη συνειδητοποίησή της. Έτσι, δημιουργείται η διπολικότητα, η διάσπαση, και αυτό είναι η αρχή της αγωνίας του ανθρώπου, η έκπτωση από το Εν, η βίωση της χωριστικότητας, κατ' επέκτασιν, της μοναξιάς. Η έννοια της μοναξιάς δηλώνει πως η ύπαρξη ζει μία αντί-θεση με κάτι άλλο, ένα αντι-κείμενο προς αυτήν. Η συνειδητοποίηση της χωριστικότητας προκαλεί πόνο, διότι είναι μία κατάσταση διαφορετική από την ίδια τη φύση της Ψυχής, η οποία γεννιέται στην απόλυτη Ενότητα και ταύτιση με το Σύμπαν.
Κατανοούμε άρα πως η αίσθηση και κυρίως η βίωση της Ενότητας δημιουργεί τη δύναμη, ενώ η διάσπαση την αδυναμία. Ο φόβος είναι το συναίσθημα που θέτει σε κίνηση τη διαδικασία της προσπάθειας επιστροφής στην αρχική ενότητα μέσω της συνειδητοποίησης (βίωσης) της διάσπασης. Έτσι, εκείνος που φοβάται τη μοναξιά, είναι εκείνος που ξεκινά απ' αυτήν, για να επιστρέψει στην αρχική ενότητα.
Αυτός που βρίσκεται σ' αυτό το σημείο διαφοροποιεί τον εαυτό του από τους περιβάλλοντές του, και εμμένει στη διαφοροποίηση - χωρίς να βλέπει πως έτσι συντηρεί μέσα του την κατάσταση της χωριστικότητας που τον βάζει στη συνέχεια στον φαύλο κύκλο του φόβου. Αντίθετα, αυτός που είναι πραγματικά ισχυρός, δηλαδή ταυτισμένος με τον Θεό-Εαυτό, εκείνος δεν έχει ανάγκη να υπερ-αίρεται και να διαφοροποιείται, άρα είναι πραγματικά ταπεινός.
Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν,
και σαν τον βασιλέα κυρ Μανουήλ τελειώνουν
ντυμένοι μες στην πίστι των σεμνότατα.
Η ταπεινότητα σημαίνει να είσαι τόσο θεϊκός όσο και ανθρώπινος, τόσο μεγάλος όσο και μικρός, να είσαι ίσος με το Θεό όσο και με το μυρμήγκι. Να εκτιμάς, να θαυμάζεις και να υψώνεις τον εαυτό σου τόσο ώστε να γίνεις ταπεινός σαν ένα απλό φύλλο, σαν μια ακτίνα φωτός, σαν κύμα, πράγματα απλά και ταπεινά, αλλά και αναντικατάστατα και υπέροχα. Ποιος μπορεί να δημιουργήσει ένα φύλλο; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως δεν είναι κάτι τέλειο και θαυμαστό; Ποιος μπορεί να το περιφρονήσει;
Ο άνθρωπος ο πραγματικά ταπεινός, - ο την ορθήν πίστην τηρών - έχει αναχθεί στην α-πάθεια, την συμπύκνωση δηλαδή των συναισθημάτων στο υπέρπυκνο σημείο της Αγάπης που ταυτίζεται με το Εν. Από τη στιγμή που αποφάσισε και συνειδητά να ακολουθήσει το Δρόμο, γνωρίζει ότι έφυγε από τη δική του βούληση η νομοτελειακή εξέλιξη των γεγονότων αλλά και ότι το αποτέλεσμα δεν έχει δυνατότητα παρέκκλισης.
Όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε, τόσο πλατύτερος διανοίγεται μπροστά μας ο δρόμος.
Η πίστη πρέπει να είναι δυνατή για όσα είναι μακρινά και αόρατα. Ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει το Αιθέριο και το Αιώνιο, να το αγγίζει με το Πνεύμα, ακόμα και όταν δεν μπορεί να το κατακτήσει.
Ο εξορκισμός της Λάμιας έγινε χάρη στον μαγνητισμόν του βλέμματος του Απολλώνιου, όπου πας γέλως, πάσα ομιλία έπαυσεν, εσίγησεν η μουσική, εμαράνθησαν όλα τα άνθη των στεφάνων. Η παντοδυναμία του Πνεύματος καταδείχθηκε από τον Απολλώνιο, τον Μωυσή και άλλους, όταν τη στιγμή του θανάτου-περάσματος εξαΰλωσαν οι ίδιοι το υλικό τους σώμα χωρίς να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος.
«Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;
Έπειτ' από τα θαύματά του τα πολλά,
την φήμη της διδασκαλίας του
που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη
εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς
με θετικότητα τι έγινε
(ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του).
Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο.
Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε
για θάνατο του Απολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις.
Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στη Λίνδο.
Ή μήπως είν' εκείν' η ιστορία
αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη,
στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.-
Αλλ' όμως έχουμε την θαυμασία,
την υπερφυσικήν εμφάνισί του
εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.-
Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέφει,
για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι·
ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας
γυρίζει αγνώριστος.- Μα θα ξαναφανερωθεί
ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια
θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας,
και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.»
Στα παλιά χρόνια μιλούσαν για μάγους που είχαν τη δύναμη να δημιουργούν καταιγίδες, θύελλες, που μπορούσαν να νικούν τη φύση και να την υποτάσσουν στο θέλημά τους. Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι «μάγοι», και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους, που η πνευματική τους ισχύς είναι εξαιρετικά μεγάλη. Αρκεί, βέβαια, να μη γίνονται «μαθητευόμενοι μάγοι» ... Αλλά και αυτό είναι ένα αναγκαίο στάδιο για να συνειδητοποιήσουν το πώς πρέπει να χειρίζονται τη Δύναμη.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να υπεισέρχεται σε παραβίαση του νόμου της ισορροπίας σ' αυτή τη Γη. Η θέλησή του υποκινεί τότε τις κατώτερες δυνάμεις προς αυτόν, γιατί παραβιάζονται από θέληση που δεν υπακούει σ' αυτές αλλά σε δυνάμεις άλλων κόσμων.
Ας σκεφτούμε, όμως, πως κάποιες φορές η Δύναμη οδήγησε άλλους ανθρώπους σε θεραπεία δύσκολων ασθενειών. Αν λοιπόν αυτό συμβεί, ας μην έχουμε τύψεις. Τα αποτελέσματα είναι ορατά στην Ύλη, και αυτό είναι τελικά που θέλουμε να επιτύχουμε και να επιβεβαιώσουμε. Πρέπει να καταλήξουμε μόνοι μας στο συμπέρασμα, πρέπει να το κατακτήσουμε, διότι όσο και αν εμφανίζεται στα λόγια δεν οριστικοποιείται. Και είναι στο δρόμο μας η οριστικοποίηση της Πίστης.
Όσο η συνειδησιακή ισχύς μεγαλώνει, τόσο και η υπακοή της ύλης εντείνεται. Και μάλιστα, όσο περισσότερο πιστεύει σ' αυτήν, τόσο αυτή θα ισχυροποιείται. Η θέση του εδραιώνεται και αυτό οχυρώνει τη θέλησή του· αυτό σημαίνει πως η συμβολή του είναι πλέον απαραίτητη και η ευθύνη του επίσης μεγάλη.
Πλην σαν ευρέθηκε μέσα στο σκότος,
μέσα στης γης τα φοβερά τα βάθη,
συντροφευμένος μ' Έλληνας αθέους,
κ' είδε με δόξαις και μεγάλα φώτα
να βγαίνουν άυλαις μορφαίς εμπρός του,
φοβήθηκε για μια στιγμήν ο νέος,
κ' ένα ένστικτον των ευσεβών του χρόνων
επέστρεψε κ' έκαμε τον σταυρό του.
Αμέσως η Μορφαίς αφανιστήκαν·
η δόξαις χάθηκαν - σβύσαν τα φώτα.
Έρχεται ο καιρός που συνειδητοποιεί οριστικά τη σημασία της εσωτερικής δύναμης.
Η δύναμη είναι η ικανότητα να συγκλίνει κανείς τις διάσπαρτες δυνάμεις που υπάρχουν γύρω στη φύση προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και να τις ενεργοποιεί προς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Η προσωπική ανάλωση είναι ισχυρή, γι' αυτό θα πρέπει να είναι συνδεδεμένος με την Πηγή για να αντέξει το βάρος της ενέργειας αυτής. Αυτό είναι και το διακριτικό: όταν η ενέργεια είναι σύμφωνη με το Σχέδιο, τότε η σύνδεση γίνεται αυτόματα και η πράξη ολοκληρώνεται. Όταν η ενέργεια αντιβαίνει στο Σχέδιο, τότε η σύνδεση δεν επιτυγχάνεται, οπότε και όλη η προσπάθεια του ενεργούντος αποτυγχάνει. Έτσι, καταλαβαίνει ότι όσα δεν πραγματοποιήθηκαν, ήταν διαφορετικά από ό,τι έπρεπε να γίνει. Επομένως, δεν αναιρείται η δική του δύναμη, η οποία άλλωστε του παραχωρήθηκε απ' τον ίδιο το Θεό και θα πρέπει να τη θεωρεί παρούσα πέρα από κάθε αμφισβήτηση.
Γι' αυτό δεν πρέπει να διερωτάται, ούτε να αξιολογεί τον εαυτό του γιατί η κρίση του δεν μπορεί να συσταθεί όταν η γνώση δεν είναι ακριβής και ολοκληρωμένη. Δεν μπορούν όλοι να έχουν την ίδια δύναμη, αυτό είναι φυσικό, και δεν ανταποκρίνεται στο νοητικό ή το ψυχικό επίπεδο του καθενός, αλλά στο κεφάλαιο ζωής που διέρχεται.
Η συμβολή του πνευματικού ανθρώπου είναι ιδιαίτερα σημαντική στην εξέλιξη αυτού του κόσμου, καθότι η κίνηση δεν είναι πάντα προαποφασισμένη και οι αντίρροπες δυνάμεις είναι ισχυρές.
Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι απαραίτητο να κατευθύνει συγκεκριμένα και συστηματικά τη σκέψη του προς μία κατεύθυνση για να ενεργήσει αυτή. Βέβαια, μερικές φορές αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, που χρήζει άμεσης βοήθειας. Όμως, γενικότερα, η έκλυση φωτεινής ενέργειας προς όλες τις κατευθύνσεις είναι εξίσου σημαντική για τον περιβάλλοντα κόσμο. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο άνθρωπος ακτινοβολεί ακόμα και όσο βρίσκεται σε κατάσταση συνειδησιακής ανάπαυσης. Η ακτινοβολία αυτή απορροφάται από τους δέκτες που δέχονται τη συγκεκριμένη ζώνη του φάσματος εκπομπής και πάντα ενισχύονται εν αγνοία του εκπέμποντος.
Γι' αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον κόσμο να βρισκόμαστε σε κατάσταση ευδαιμονίας και χαράς, διότι έτσι γινόμαστε «εκπέμποντες» θεϊκής ενέργειας, αυτής που εμείς εκείνη τη στιγμή απολαμβάνουμε όντες συνδεδεμένοι με την Ανώτατη Πηγή.
Η συμβολή των πνευματικών ανθρώπων είναι ανεκτίμητη, όσο και αν φαίνεται πως η ισχύς τους στο συγκεκριμένο κόσμο είναι ανύπαρκτη, ή, έστω, ασθενής. Αυτό συμβαίνει γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε περιορισμένη εποπτεία του κόσμου και λαμβάνουμε υπόψιν μόνο όσα αισθητικά αντιλαμβανόμαστε. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει έντονη δράση σε επίπεδα υψηλότερα της αντιληπτικότητας των αισθήσεών μας και τα αποτελέσματά της πολλές φορές γίνονται πολύ δύσκολα ορατά. Όμως, οι δυνάμεις που ενεργοποιούνται σε άλλες διαστάσεις είναι πολύ ισχυρές και πρέπει να τις σεβόμαστε, ακόμα κι αν δεν είναι δυνατό να αντιληφθούμε ούτε αυτές ούτε τα αποτελέσματά τους.
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό -
μπαίνοντας σε κλονάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας ταις ρίζαις
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωσταίς δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένωντας καχεκτικά
φυτά ( ... )
Αυτό είναι το αληθινό νόημα της ζωής και μην το αναζητάμε σε χώρους που έχουμε αντίληψη, γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι ορατό. Όταν αγαπήσουμε πραγματικά αυτή τη ζωή, τότε θα συνειδητοποιήσουμε οριστικά πως μπορούμε να μεταφέρουμε στη γήινη ζωή την ευδαιμονία της αιθέριας και αυτό θα αποτελέσει παράδειγμα και για τους γύρω μας. Αυτό ήταν το δώρο της Γέννησης και της Ανάστασης, η συνένωση του γήινου χρόνου με το κοσμικό ά-χρονο. Ο δρόμος της θέωσης υπάρχει και πάνω στον συγκεκριμένο κόσμο που ζούμε. Αν κατορθώσουμε να τον ανακαλύψουμε δεν θα χρειαστεί να ξαναφύγουμε για να τον συναντήσουμε, θα τον εγκαταστήσουμε στον κόσμο μας και θα μετουσιώσουμε κάθε δυσαρμονία σε κίνηση της Ζωής.
Δεν είναι εξαναγκασμός αυτή μας η ζωή, είναι προσφορά βοήθειας προς τα χαμηλότερα επίπεδα ζωής, μεταμόρφωση του άγονου εδάφους σε γόνιμο.
Τον νουν σου ύψου προς τον Κύριον
Είναι και Εκείνος μαζί μας, μαζί με όλους όσοι καλούν το όνομά Του, συμπάσχει με μας και βοηθά κάθε προσπάθεια, γιατί η κοσμική Ζωή δε θα λειτουργεί ποτέ σωστά όσο έστω και ένα μικρό κομμάτι του συνόλου ζει σε δυσαρμονία. Ξέρει πως αγωνιζόμαστε ενάντια στις προκαταλήψεις, τους συνειρμούς του παρελθόντος και τις ιδέες των άλλων, ξέρει πως ο αγώνας ενάντια στην «πραγματικότητα» είναι φοβερός. Ξέρει επίσης πως η κατάσταση που επικρατεί στη Γη είναι δυσοίωνη, και δίκαια αναρωτιόμαστε για το μέλλον. Πρέπει όμως να θυμόμαστε πως αυτό που θεωρούμε αδύνατο, αυτό είναι υποκείμενο στη θέληση του Θεού.
Ας πιστέψουμε στο φως και στην αγάπη Του, στη δύναμη που έχει το όνομά Του, και θα μεταμορφώσουμε τον κόσμο. Μην κλαίμε άλλο, γιατί μας καλύπτει ο Μανδύας του Φωτός Του, επειδή γνωρίζει πως η καρδιά μας είναι ευαίσθητη. Όταν μας κουράζει η κατευθυνόμενη σκέψη, μπορούμε να αφήνουμε τον εαυτό μας να συνδέεται με το Σώμα Του, ενώ η σκέψη θα αναπαύεται, και τότε η προσφορά θα είναι εξίσου σημαντική γιατί θα ενεργεί Εκείνος.
Ο αγώνας όλων δεν είναι ίδιος. Ο προσωπικός αγώνας είναι αναγκαίος για τους πολεμιστές, η προσφορά είναι εξίσου αναγκαία για τους θεραπευτές.
Ο ρόλος του θεραπευτή είναι ευλογία για τους συνανθρώπους του, αλλά δυσκολία για τον ίδιο. Ο πόνος κάνει τους ανθρώπους σκληρούς και άδικους, και μέσα στο έργο του θεραπευτή έγκειται και το να κλείνει τ' αυτιά στα λόγια του πόνου και να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα όσα του αποδίδουν γιατί είναι χωρίς ουσία. Πρέπει να μην ανταγωνίζεται τον άνθρωπο που πονάει, να μη συνερίζεται τις άδικες κουβέντες του όταν προσπαθεί να τον θεραπεύσει, να μην τον εγκαταλείπει και να μην υποχωρεί δειλιάζοντας μπροστά στον πόνο του· ο πόνος που μοιράζεται είναι ευχή του Θεού. Πρέπει να συνεχίζει όταν ο ασθενής χάνει το θάρρος του, να μην παρασύρεται από τις Σειρήνες του προσωρινού οίκτου, να είναι δυνατός και αποφασισμένος να γιατρέψει στο όνομα του Θεού.
Ας μη διεκδικεί για τον εαυτό του το έργο, ας είναι μόνο το όργανο της θέλησης του Θεού, δεχόμενος το αποτέλεσμα που κρίνει η σοφία Του. Κανείς δεν μπορεί να επηρεάσει την πορεία που έχει προδιαγραφεί, ας μην το επιθυμήσει λοιπόν από ματαιοδοξία. Ας μην προσπαθήσει να επέμβει ούτε με το πνεύμα, ούτε με το σώμα στο έργο του Θεού. Ας οδηγεί το φως του σ' αυτόν που πάσχει χωρίς να συμμετέχει συναισθηματικά και χωρίς να εμπλέκει τον εαυτό του σ' αυτό· καλείται να είναι απολύτως λογικός και ψύχραιμος, νηφάλιος από συναισθηματικές ανασφάλειες, σαν χειρουργός στο χειρουργικό τραπέζι.
Ο άνθρωπος που ζήτησε να θεραπεύει, απέκτησε την ευθύνη της ευχής του. Το σύμπαν του εμπιστεύεται ζωές και εδώ δεν χωρούν τα λάθη. Ας νιώσει, λοιπόν, εμπιστοσύνη στο δρόμο που ακολουθεί, ας τυλίξει τον εαυτό του σε μια ασπίδα αδιαπέραστου φωτός, ας χαράξει γύρω του τον κύκλο της θεουργίας, κι ας εμπιστευτεί τον καθοδηγητή του. Τίποτα δεν μπορεί να τον απειλήσει όταν συμπορεύεται με τη Δύναμη του Καλού.
Και ελέους θείου πίπτει εις την γην την αλγεινήν
η ρανίς.
Πριν ξεκινήσουμε όσα είναι προγραμματισμένα, είναι απαραίτητο να έχουμε εξασφαλίσει αυτό που θα ενεργοποιήσει τα πεδία που θέλουμε να έλξουμε. Μην ξεχνάμε επίσης πως έλκουμε όσα μας ομοιάζουν, και ένα θετικό πεδίο θα πλησιάσει μόνο ένα αντίστοιχο θετικό πεδίο. Η εξομάλυνση πετυχαίνει την αρμονία, ενώ η αντίθεση τη διακοπή λειτουργίας.
Η καλή φυσική κατάσταση του σώματος είναι απολύτως αναγκαία για να είναι κανείς αποδοτικός. Ο ήλιος, η έκθεση στον αέρα και τη θάλασσα μετατρέπει το σώμα σε μια ηλιακή μπαταρία που «φορτώνει» ενέργεια και ταυτόχρονα εκλύει σε μεγάλο ποσοστό. Είναι φρονιμότερο κανείς να μην εκτίθεται στον ήλιο όταν έχει να εκτελέσει την ίδια μέρα κάποιο έργο που απαιτεί όλη του την ενεργειακή συγκέντρωση. Κι αυτό γιατί το ηλιακό φως «αναγκάζει» το φυσικό σώμα να λειτουργήσει σαν κάτοπτρο εκπέμποντας όση ενέργεια συγκεντρώνει από το περιβάλλον, με αποτέλεσμα να νιώθει κανείς μετά κόπωση και αδυναμία. Η αυτοσυγκέντρωση σε σκιερό ή σκοτεινό, αλλά ταυτόχρονα σωστά αεριζόμενο χώρο βοηθάει το σώμα να συγκεντρώσει μέσα του και να αποθηκεύσει ενέργεια ώστε να την χρησιμοποιήσει, εννοείται σε σύντομο χρονικό διάστημα, κατευθύνοντάς την στο στόχο που πρέπει.
Ένα κερί αρκεί. Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά.
Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι
να μη έχει φως πολύ.
Η πρόσληψη ενέργειας μπορεί να ενισχυθεί με «θεραπεία» σε όλους τους ανθρώπους, αλλά ο μετασχηματισμός και η περαιτέρω χρησιμοποίηση και εκπομπή της εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι δυνατόν, λοιπόν, να μεταβιβάζουμε καθαρή ενέργεια σε κάποιον, και μάλιστα να την κατευθύνουμε σε κάποιο συγκεκριμένο κέντρο του, αλλά ο ίδιος να την απορροφά αμέσως με ένα διαφορετικό κέντρο και να την μετασχηματίζει, οπότε η «θεραπεία» δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική ως προς τον στόχο της. Την ευθύνη του αποπροσανατολισμού σ' αυτήν την περίπτωση, την φέρει ο ίδιος ο αποδέκτης, και σε αυτό δεν μπορεί να επέμβει κανείς, αλλιώς βιάζει την ελεύθερη βούληση.
Ο ίδιος ο Ιησούς μεταβίβαζε ενέργεια σε αυτούς που ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν χωρίς να προσπαθούν να την εμποδίσουν από το στόχο της. Σ' αυτούς, ο Ιησούς έχει διαβλέψει ενορατικά την Πίστη, δηλαδή την άφεση στα χέρια Εκείνου, και γι' αυτό τους απεύθυνε το «η πίστη σου σε έχει σώσει». Η πίστη, δηλαδή η εμπιστοσύνη στη Γνώση και την Αγάπη των Διδασκάλων, η παραίτηση από κάθε προσπάθεια παρείσφρυσης και ελέγχου, δίνει τη δυνατότητα σ' αυτούς να στείλουν την ενέργεια που είναι αναγκαία στο σημείο ακριβώς που πρέπει, μέσω του αντίστοιχου κέντρου, και να εξισορροπήσουν άμεσα οποιαδήποτε δυσλειτουργία. Η αποκατάσταση της ενεργειακής δυσλειτουργίας, προφανώς, αποκαθιστά αργότερα και τις αντίστοιχες υλικές εκφάνσεις της, ο χρόνος όμως που χρειάζεται γι' αυτό ποικίλει αναλόγως πολλών παραμέτρων. Ο Ιησούς ελαχιστοποίησε το χρόνο αυτό, και οι θεραπείες του γίνονταν αμέσως ορατές και σε γήινο επίπεδο.
Θα πρέπει να προτρέπουμε τους «ασθενείς» να παραιτούνται από κάθε διάθεση να «λάβουν μέρος» στην αποκατάσταση της ενεργειακής τους ισορροπίας, γιατί αυτό μπορεί να εμποδίσει τελικά τη διέγερση του αναγκαίου κέντρου και η ενέργεια μπορεί να διασχεθεί ή να μεταλλαχθεί, εκτός αν οι ίδιοι είναι ικανοί να «συνεργαστούν» προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αυτοσυγκεντρώνεται στα ενεργειακά του κέντρα και να τα ενισχύει με την εισροή συμπαντικής ενέργειας· να γνωρίζει όμως ότι ο μετασχηματισμός της ενέργειας αυτής, δηλαδή η λειτουργία των κέντρων, δεν είναι θέμα εντολής του νου, αλλά αποτέλεσμα εργασίας σε αντίστοιχα βιώματα.
Η ψυχική ταλαιπωρία που μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος μοιάζει με τη σωματική άσκηση: ωφελεί τη συνολική οντότητά του, όπως η φυσική άσκηση ωφελεί το σώμα του. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, που έχουν ξεχάσει τη σωματική κόπωση, συνήθως πάσχουν από υπερβολική μαλθακότητα και αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο υλικό αλλά και στο «πνευματικό» τους σώμα.
Το ίδιο και η ψυχική άσκηση· βοηθά την ψυχή να «δουλεύεται», να μη χαλαρώνει, να βρίσκεται σε ετοιμότητα, να ελέγχει τις αρχές της. Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν με ακρίβεια και αντικειμενικότητα την κατάστασή τους και το τι τους χρειάζεται για να βελτιωθούν, καταφεύγουν στους γυμναστές, τους προπονητές, και ζητούν απ' αυτούς να τους βάλουν σε κάποιο πρόγραμμα άσκησης. Το ίδιο συμβαίνει και στον πνευματικό χώρο: οι άνθρωποι καταφεύγουν σε «γυμναστές της ψυχής», σε Διδασκάλους και Οδηγούς, για να τους καθοδηγήσουν στην άσκηση της ψυχής τους. Όπως δείχνουν, λοιπόν, εμπιστοσύνη στους φυσικούς τους γυμναστές και δεν παραπονούνται επειδή νιώθουν πόνο κατά τη διάρκεια της άσκησης, έτσι πρέπει να πράττουν και προς τους πνευματικούς γυμναστές: να εμπιστεύονται πως αυτό το «πρόγραμμα» είναι το απαιτούμενο για τη βελτίωση της ιδιαίτερης κατάστασής τους, και όταν νιώθουν πόνο ή κόπωση, να μην αμφισβητούν και να μην εγκαταλείπουν. Διότι ο πόνος αυτός είναι απαραίτητος για να ασκήσουν την ψυχή τους, να την καταστήσουν ικανή να αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις των συγκυριών.
Αυτή είναι η σημασία της πίστης στην Καθοδήγηση των Διδασκάλων. Εκείνοι γνωρίζουν τις ιδιαίτερες συνθήκες και γνωρίζουν επίσης ποιες «ασκήσεις» θα είναι πιο αποτελεσματικές. Κι όμως, πόσο εύκολα οι άνθρωποι εμπιστεύονται άλλους ανθρώπους που απλώς έχουν ένα διαπιστευτήριο γνώσης περισσότερο, και δυσπιστούν στους Διδασκάλους ...
Ο πόνος ο σωματικός, όπως και κάθε δυσάρεστο συναίσθημα αντίστοιχα, σηματοδοτούν μία λανθασμένη ψυχική κατεύθυνση. Αυτό μπορεί να αντικατοπτρίζεται και στο σώμα με την εμφάνιση μίας ασθένειας ή να παραμένει μόνο σε ψυχικό-συναισθηματικό επίπεδο. Τότε πρέπει να επανέρχεται ο συντονισμός με τη σωστή δόνηση, ο οποίος συνήθως κινείται ανελικτικά (από τα χαμηλότερα επίπεδα προς τα υψηλότερα) μέσω της πρωτοβουλίας του κατώτερου εαυτού, και τα αποτελέσματά του εμφανίζονται με αντίστροφη πορεία - άρα, εμφανίζονται τελευταία στο σώμα. Ο χρόνος μειώνεται όσο πιο εξελιγμένο είναι το άτομο και μπορεί να φτάσει να «αυτοματοποιούνται» οι μεταβολές στο σώμα, δηλαδή να έχουμε ένα «θαύμα».
Να θυμόμαστε πως το σώμα μπορεί να «αναισθητοποιηθεί» με την απεμπλοκή του νου από την εστία του πόνου. Είναι σημαντικό επίσης να μπορεί να διαφοροποιείται κανείς από το σώμα που πάσχει, με το να θυμάται πως αυτό είναι μία εντελώς προσωρινή και μερική πραγμάτωση της κοσμικής ψυχής, άρα δεν υφίσταται κανενός είδους ταύτιση με το σώμα αυτό. Ο πόνος είναι το σήμα που εκπέμπει το σώμα σε περίπτωση κινδύνου, και υπαγορεύεται από το ένστικτο επιβίωσης. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να έχει αυτές και μόνο τις διαστάσεις, και να μη γίνεται το κέντρο της προσοχής του ανθρώπου. Αφού ο άνθρωπος δεχτεί, συνειδητοποιήσει το σήμα του σώματός του, και ευχαριστήσει τον πόνο που τον βοήθησε να αντιληφθεί πως κάπου επίκειται κάποια «βλάβη» οφείλει να σκεδάσει την προσοχή του από το συγκεκριμένο σημείο, και να προχωρήσει στο επόμενο βήμα του.
Συχνά η αρρώστια είναι η ποινή, η τιμωρία που επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας επειδή φοβόμαστε πως δεν ανταποκρίνεται σωστά σ' αυτά που ξέρουμε. Το σώμα αρρωσταίνει επειδή το βάρος που προσάπτουμε πάνω του είναι υπεράνω των δυνάμεών του. Ζητάμε πολλά απ' αυτό, με αποτέλεσμα να το «καίμε». Το σώμα μας γνωρίζει και επιμένει, και εμείς μπορούμε να αποκωδικοποιούμε· αρκεί να μην κωφεύουμε. Ας το δεχτούμε αυτό σαν φυσικό, γιατί δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε τόσο γρήγορα.
Ο Κλείτος (...)
είν' άρρωστος βαρειά. Τον ηύρε ο πυρετός
που φέτος θέρισε στην Αλεξάνδρεια.
Τον ηύρε ο πυρετός εξαντλημένο κιόλας ηθικώς
(...)
Δεν πρέπει να αρνιόμαστε τον εαυτό μας ακόμα κι όταν είναι άρρωστος βαριά, τότε μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Λάθη δεν υπάρχουν όταν ο προσανατολισμός είναι ο δρόμος του Θεού. Αυτός που είναι δυνατός δεν υποπίπτει σε σφάλματα, όσα εμφανίζονται δεν τιμωρούνται, απλά πιστοποιούν το δρόμο. Όσο η ζωή υπάρχει στο σώμα, τα λάθη είναι αποδεκτά, όμως όσο προχωρούμε, ο χρόνος διόρθωσής τους όπως και η επίδρασή τους μεγαλώνει, για να συνειδητοποιούμε πιο γρήγορα. Ας αφήσουμε τα σφάλματα να μας προετοιμάσουν για την ανέλιξη στην Αγάπη· κι ας δεχθούμε αυτήν την Αγάπη σιωπηλά και αθόρυβα, είναι το ίδιο δύσκολο όσο και να τη δώσουμε εμείς.
Όταν θα έχουμε μάθει να κυριαρχούμε σε οποιαδήποτε κατάσταση, όταν θα έχουμε τέτοιον αυτοέλεγχο, ώστε να ξέρουμε ποιο είναι το σωστό και να το υλοποιούμε, τότε θα μπορούμε να θεραπεύσουμε και το σώμα, γιατί τότε θα μας υπακούουν όλες οι φυσικές δυνάμεις.
Στο Σύμπαν δεν υπάρχει γήρανση, αλλά μετασχηματισμός και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εξέλιξη του σώματος και να μην παρεμβαίνουμε σ' αυτήν με αφύσικους τρόπους αναστολής της, γιατί το μόνο που προκαλείται έτσι, είναι ανισορροπία στα σώματα και καθήλωση σε ψυχικό επίπεδο.
Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
Ας αναζητήσουμε τη νιότη της ψυχής σε δημιουργικά έργα. Η εξέλιξη επιφέρει δονήσεις ολοένα υψηλότερες που «χρωματίζουν» το εξωτερικό σώμα με αιώνια νεότητα και ομορφιά. Το να συμπορεύεται κανείς με το στάδιο εξέλιξής του, σε όλα τα επίπεδα, είναι ευλογία: η γνώση είναι τα φάρμακα που φέρνει η Τέχνη της Ποιήσεως, η κατανόηση και η πίστη στο Σχέδιο και το θέλημα του Θεού είναι το απόσταγμα κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο.
Όταν ο γέροντας μελετά το μερτικό που έχει ακόμη αυτός στα νειάτα διαπιστώνει ότι οι έφηβοι με την δική του έκφανσι του ωραίου συγκινούνται, κι ότι στα μάτια των τα ζωηρά περνούν η οπτασίες του.
Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τί θλιβερές που είναι η πτωχές
και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται - κωμικοτραγικές -
μες στα παληά των τα πετσιά τ' αφανισμένα.
Ο θάνατος για τους ανθρώπους Του δεν είναι παρά ένα βήμα που θα τους οδηγήσει στην ανάσταση. Ο θάνατος από μόνος του δεν είναι μία κατάσταση αλλά ένα στάδιο. Για τους αγαπημένους Του υπάρχει μόνο η ζωή, η χαρά, το φως, η μέρα. Περνούν από τα αντίθετα αλλά γνωρίζουν πως αυτά είναι μόνο ένα λεπτό μέσα στην αιωνιότητα, ένα όνειρο μέσα στην πραγματικότητα.
Οι αγαπημένοι Του δεν φοβούνται το σκοτάδι, γιατί γνωρίζουν πως μέσα στο φως και μέσα στο σκοτάδι θα βρουν Εκείνον, το ίδιο. Οι αγαπημένοι Του πιστεύουν πως και μέσα στη σιωπή της λύπης πάλι τους μιλάει Εκείνος, όπως και πριν. Οι αγαπημένοι Του βλέπουν την παρουσία Του μέσα στην άγρια θάλασσα όσο και στη γαληνεμένη.
Δεν υπάρχει παρόν ή μέλλον που να μην καθορίζεται από Εκείνον, γι' αυτό δεν φοβούνται. Στο βάθος της καρδιάς τους που βιώνει την καταιγίδα κρατούν αναμμένο το φανάρι της παρουσίας Του. Τότε ο πόνος δεν είναι πραγματικότητα, τότε ο πόνος γίνεται ώθηση που σηματοδοτεί την έναρξη, τη νέα γέννηση, και χάνεται.
Όποιος πορεύεται μαζί Του, πορεύεται στο αιώνιο Φως, στην ανυπέρβλητη Χαρά, στην αδιάκοπη Μέρα!
to-en.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου