Καμία κατάσταση δεν είναι "καλή" ή "κακή". Απλώς είναι..
Ας σταματήσουμε επομένως να εκφέρουμε αξιολογικές κρίσεις. Ακόμα, πρέπει να ξέρουμε ότι όλες οι καταστάσεις είναι παροδικές. Τίποτε δε μένει το ίδιο, τίποτε δε μένει στατικό. Το προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξει κάτι, εξαρτάται από μας.
Ο πόνος προκύπτει από το πως έκρινε κανείς και από τη γνώμη που σχημάτισε σχετικά με κάτι. Αλλάζοντας γνώμη, ο πόνος εξαφανίζεται.
Είναι δύσκολο αλλά σοφό το να μην κρίνουμε και να μην επικρίνουμε, γιατί δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει κάτι, ούτε και για ποιο σκοπό..
Επομένως, καλό είναι να δοξάζει κανείς κάθε άνθρωπο και κάθε περίσταση και να προσφέρει τις ευχαριστίες του. Έτσι επιβεβαιώνεται η τελειότητα της δημιουργίας του Θεού και δείχνει κανείς εμπιστοσύνη στο Θεικό σχέδιο. Γιατί τίποτε δεν γίνεται τυχαία στον κόσμο του Θεού και δεν υπάρχει αυτό που λέμε σύμπτωση. Ούτε παθαίνει συμφορές ο κόσμος από τυχαία επιλογή ή από κάτι που αποκαλούμε μοίρα.
Αν μια χιονονιφάδα είναι πέρα για πέρα τέλεια στο σχεδιασμό της, τότε το ίδιο θα μπορούσε να λεχτεί και για κάτι τόσο υπέροχο όπως η ζωή...
Είναι σημαντικό να παρατηρούμε τις επιλογές των άλλων, αλλά να μην τις κρίνουμε.
Να ξέρουμε πως η επιλογή τους είναι τέλεια γι' αυτούς τώρα, αυτήν την στιγμή, αλλά να στεκόμαστε έτοιμοι να τους βοηθήσουμε αν έρθει κάποια στιγμή που ψάχνουν για μια καινούργια επιλογή, μια διαφορετική επιλογή, μια υψηλότερη επιλογή.
Έτσι λοιπόν, και η αγάπη δεν είναι η απουσία ενός συναισθήματος (μίσους, φόβου, λαγνείας, ζήλιας, απληστίας), αλλά το σύνολο όλων των συναισθημάτων. Το άθροισμα. Το συναθροιστικό ποσόν. Το Παν.
Για να βιώσει η ψυχή την τέλεια αγάπη, πρέπει να βιώσει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα.Ο σκοπός της ανθρώπινης ψυχής είναι να βιώσει τα πάντα, έτσι που να μπορεί να είναι τα πάντα.
Κ Ρ Ι Σ Η
Το να κρίνεις είναι μια κατάσταση στασιμότητας του νου. Να έχεις πάρα πολύ κουράγιο. Να μη σταματάς να αναπτύσσεσαι. Ζήσε τη στιγμή. Παρέμεινε στη ροή της ζωής.
Η ιστορία αυτή έγινε στις μέρες του Λάο Τσου στην Κίνα και ήταν από τις αγαπημένες του.
Ηταν σ ένα χωριό, ένας γέρος, πολύ φτωχός, που τον ζήλευαν ακόμα και οι βασιλιάδες, γιατί είχε ένα όμορφο άσπρο άλογο. Πολλοί βασιλιάδες του πρόσφεραν αμύθητα ποσά για το άλογο, μα εκείνος έλεγε:
"Αυτό το άλογο, για μένα δεν είναι άλογο, είναι άνθρωπος. Πως μπορείς να πουλήσεις έναν άνθρωπο, ένα φίλο;"
Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ φτωχός, μα το άλογο ποτέ δεν το πούλησε.
Ενα πρωί, είδε το άλογο έλειπε απ’ το στάβλο. Όλο το χωριό μαζεύτηκε και είπε:
"Κουτέ γέρο! Εμείς το ξέραμε πως μια μέρα θα τό'κλεβαν το άλογο. Θά'ταν καλύτερα να τό'χες πουλήσει. Τι ατυχία!"
Ο γέρος είπε:
"Μην πάτε τόσο μακριά και λέτε τέτοια! Πείτε μόνο, πως το άλογο δεν είναι πια στο στάβλο. Αυτό είναι το γεγονός. Όλα τ' άλλα είναι κρίσεις. Δεν ξέρω αν είναι ατυχία ή ευλογία, γιατί ποιος μπορεί να ξέρει τι θ' ακολουθήσει;''
Οι άνθρωποι γέλασαν με το γέρο. Πάντα ήξεραν πως ήταν λίγο τρελός. Όμως, μετά από δεκαπέντε μέρες, ξαφνικά, ένα βράδυ, το άλογο ξαναγύρισε. Δεν το είχαν κλέψει, τόχε σκάσει στην ερημιά. Κι όχι μόνο γύρισε, αλλά έφερε μαζί του δώδεκα άγρια άλογα.
Πάλι μαζεύτηκε ο κόσμος και είπε:
"Γέρο, είχες δίκιο! Αυτό δεν ήταν ατυχία, αποδείχτηκε στ αλήθεια, πως ήταν ευλογία."
Ο γέρος είπε,
"Πάλι το τραβάτε πολύ μακριά. Πείτε μόνο πως το άλογο γύρισε... ποιος μπορεί να ξέρει αν αυτό είναι ευλογία ή όχι; Είναι μόνο ένα κομμάτι. Διαβάζετε μια μόνο λέξη από μια πρόταση. Πως μπορείτε να κρίνετε ολόκληρο το βιβλίο;"
Αυτή τη φορά, δεν μπορούσαν να του πούνε πολλά. Μέσα τους, όμως, ήξεραν πως είχε άδικο. Είχαν έρθει δώδεκα όμορφα άλογα.
Ο γέρος είχε ένα μοναχογιό, που άρχισε να γυμνάζει τα άγρια άλογα. Μια βδομάδα μετά, έπεσε από ένα άλογο κι έσπασε τα πόδια του. Ο κόσμος ξαναμαζεύτηκε και ξαναέκρινε. Είπαν,
" Αποδείχτηκες πάλι σωστός. Ήταν δυστυχία. Ο μοναχογιός σου έχασε τα πόδια του κι έτσι γέρος που είσαι, ήταν το μοναδικό σου στήριγμα Τώρα είσαι φτωχότερος από ποτέ".
Ο γέρος είπε:
’’ Έχετε μανία να κρίνετε. Μην πάτε τόσο μακριά. Να πείτε μόνο πως ο γιος μου έσπασε τα πόδια του. Κανείς δεν ξέρει, αν ήταν κακοτυχία, ή ευλογία. Η ζωή έρχεται σε μικρά κομμάτια και ποτέ δεν σου δίνεται περισσότερο."
Μετά από μερικές βδομάδες η χώρα μπήκε σε πόλεμο κι όλοι οι νέοι αναγκάστηκαν να πάνε στρατιώτες. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο γιος του γέρου, γιατί ήταν ανάπηρος. Όλη η πόλη έκλαιγε και θρηνούσε, γιατί η μάχη ήταν χαμένη, κι όλοι ήξεραν πως οι πιο πολλοί δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω. Ήρθαν τότε στο γέρο και είπαν:
" Είχες δίκιο, γέρο. Αποδείχτηκε ευλογία. Μπορεί ο γιος σου να είναι ανάπηρος, είναι όμως ακόμη μαζί σου. Οι δικοί μας γιοί έφυγαν για πάντα."
Ο γέρος είπε,
‘’ Εξακολουθείτε να βγάζετε κρίσεις. Κανείς δεν ξέρει! Να πείτε μόνο, πως οι γιοί σας εξαναγκάστηκαν να πάνε στρατιώτες, ενώ ο δικός μου όχι. Αλλά μόνο ο Θεός, το Όλον, γνωρίζει αν είναι ευλογία ή κακοτυχία''
" Μην κρίνετε, γιατί ποτέ δεν θα γίνετε ένα με το Όλον, το απόλυτο. Θα παθιάζεστε με μικρά κομμάτια. Θα βγάζετε συμπεράσματα με μικρά κομμάτια. Από τη στιγμή που κρίνεις, σταματάς να αναπτύσσεσαι. Κρίση σημαίνει στασιμότητα του μυαλού. Ο νους θέλει πάντα την κρίση γιατί το να βρίσκεται σ' εξέλιξη είναι πάντα επικίνδυνο και άβολο.
Στην πραγματικότητα, το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Ένα μονοπάτι τελειώνει, ένα άλλο αρχίζει. Μια πόρτα κλείνει μια άλλη ανοίγει. Φτάνεις σε μια κορυφή, υπάρχει πάντα κάποια κορυφή ακόμη ψηλότερα. Ο Θεός είναι ένα ατέλειωτο ταξίδι. Μόνο αυτοί που έχουν τόσο κουράγιο, ώστε να μην νοιάζονται για το σκοπό αλλά να είναι ευχαριστημένοι με το ταξίδι, ικανοποιημένοι μόνο με το να ζουν τη στιγμή και ν'αναπτύσσονται μέσα της, μόνο αυτοί είναι ικανοί να περπατήσουν με το Όλον. "
UNTIL YOU DIE, (OSHO)
nekthl.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου