Ο Ηγέτης είναι αμείλικτος, είναι σκληρός και θηριώδης. Παράλληλα είναι φιλεύσπλαχνος, ανθρωπιστής, Αγαπάει. Έχει όραμα, όραμα ενός νέου κόσμου, μιας νέας κατάστασης. Δεν είναι απλά ένας ιδεολόγος, αλλά κάνει την ιδέα του πράξη, πολεμάει για το Όραμα, για τον σκοπό, την Ανώτερη Αποστολή του.
Φέρνει τη μεταβολή, την αλλαγή, την καταστροφή καί τη Δημιουργία. Αποδομεί και ανοικοδομεί. Δεν τον καθορίζει τίποτα πέρα από τον Εαυτό του. Παράλληλα όμως, σκέφτεται το συλλογικό κι όχι το ατομικό..
Μπορεί να είναι κατά τα φαινόμενα εγωιστής, αυταρχικός, ίσως και δυνάστης, το κίνητρο όμως είναι το όραμα και το αποτέλεσμα που θα φέρει, όσες θυσίες κι αν χρειαστεί να γίνουν. Και πάνω απ' όλα η θυσία είναι ο ίδιος. Θυσιάζει τον Εαυτό του για να μεγαλουργήσει, είτε ο ίδιος καρπωθεί εν τέλει τ' αποτελέσματα, είτε όχι. Ναι είναι Τέρας, κατά την διαχρονική αντίληψη τηςκοινωνίας, γιατί τρομάζει. Όμως είναι και μεγαλόκαρδος, συγχωρεί, συνεχίζει, όσες πληγές κι αν φέρει πάνω του. Ο Ηγέτης είναι πάνω απ' όλα Ελεύθερος.
Από την άλλη, έχουμε την κοινωνία των ανθρώπων. Ένα σύστημα που δημιουργήθηκε μέσα από την Ανάγκη. Την ανάγκη για επιβίωση, για "συντροφικότητα", για την εξασφάλιση. Μία κοινωνία που πάσχει, σήμερα περισσότερο από ποτέ. Χαρακτηριστικό της, το σύστημα. Το σύστημα που σε κάνει σκλάβο και αιώνια ονειροπόλο, χωρίς καμία πραγματική προοπτική εξέλιξης, καί φυσικά όχι σ' ό,τι αναφορά το επάγγελμα. Γιατί ο άνθρωπος πρώτα απ' όλα είναι υπόδουλος στις βιολογικές του ανάγκες. Ελεύθερος όμως στο νου και την πράξη, θα μπορούσε να είναι. Δεν το επιλέγει όμως. Η Κοινωνία, είναι δημιούργημα ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, ατελές. Το τέλειο δεν υφίσταται, υφίσταται όμως η εξέλιξη. Κι η εξέλιξη, όπως νοείται σήμερα, δεν αφορά σε τίποτα την πραγματική εξέλιξη των δυνατοτήτων.
Τι κάνουμε σαν άνθρωποι, πέραν του ν' ανησυχούμε για τα πιο μικρά, τα πιο ασήμαντα, και ν' αδυνατούμε να δούμε πέρα από το φάσμα της απλής καθημερινότητας; Και γιατί δεν το διορθώνουμε;
Κοινωνία. Ένα δημιούργημα που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει, αντί αυτού, τρώει τα παιδιά της. Η κοινωνία μας πάσχει. Ας δούμε γύρω μας. Επικρατεί ο υλισμός περισότερο από ποτέ. Η μικροπρέπεια, το ψεύδος, το "πατώ επί πτωμάτων χάριν μιας ψευδεπίγραφης επιτυχίας", χαρακτηρίζουν την εποχή μας περισσότερο από ποτέ. Ας μην είμαστε τυφλοί. Ας είναι αυτή μία απ' τις ελάχιστες φορές που θα κοιτάξουμε την Αλήθεια κατάματα.
Τι μπορεί να κάνει ένας Ηγέτης στη σύγχρονη εποχή; Το σύστημα το ίδιο θα τον πολεμήσει. Όσο πόλεμο θα δεχτεί από ένα σύστημα που είναι δημιουργημένο να καταπιέζει, άλλο τόσο πόλεμο θα δεχτεί κι από τα μέλη της κοινωνίας-συστήματος. Για ποιον λόγο; Διότι δε θα δεχτεί να βηματίσει πλάι στα δεδομένα του συστήματος αυτού, δε θα δεχτεί να υποταχθεί, να σκύψει το κεφάλι. Γιατί όπως προείπαμε, είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Είναι μοναδικός είναι σπάνιος και το πιθανότερο, θα εκτιμηθεί από τους ελάχιστους (τους Αρίστους ενδεχομένως). Θ' αποκτήσει τάσεις φυγής, θα μειωθεί, θα εξευτελιστεί, θα σηκωθεί, θα πέσει, θα ξανασηκωθεί, θα πολεμήσει. Διότι ο Ηγέτης είναι πολεμιστής και στρατηγός. Η κοινωνία θα τον αποβάλλει, θα θελήσει να τον αφομοιώσει. Εκείνος έχει δύο επιλογές. Είτε να αφομοιωθεί, κι εάν τα καταφέρει να λειτουργήσει εκ των έσω, είτε να υποτάξει το σύστημα το ίδιο. Υπερβολικό θεωρείτε; Η αλήθεια είναι πως είναι εφικτό, κι επιτάσσει θέληση από ατσάλι.
Κοινωνία: Γίνε ένα μαζί μου. Προσκύνα το σύστημα που αποδέχτηκα και αγκάλιασα. Γίνε μάζα. ΠΡΟΣΚΥΝΑ, σου λέω από παιδί.
Ηγέτης: Προσκυνώ μόνο το ανώτερό μου. Δοκίμασα από μικρός να σε δεχτώ, δεν το αντέχω. Αποκλήρωσέ με, κυνήγησέ με. Είμαι αυτό που Είμαι. Εάν αφομοιωθώ, θα χαθώ, κι αν μια μέρα το αποφασίσω, θα σε υποτάξω.
Κοινωνία: Θέλω να χαθείς. Άσε με να σου δώσω την ψευδαίσθηση ότι πετυχαίνεις τον στόχο σου. Επέτρεψέ μου να σε γεμίσω ελπίδες, ιδεολογίες, συνήθειες. Θα σε κάνω να νιώσεις ξεχωριστή ατομικότητα, παράλληλα θα σε εξομοιώσω με όλους και θα νιώθεις ευτυχισμένος χωρίς να 'σαι. Θα δουλεύεις για εμένα, θα καρπώνεσαι ελάχιστα και θα μάθεις ν' αποζητάς τη χλιδή, δίχως να μπορέσεις να την αποκτήσεις.
Ηγέτης: Είτε θα πετύχω το απόλυτο όσων οραματίζομαι, είτε θα καταστραφώ απόλυτα. Ας πεθάνω για το όραμά μου. Δε μπορείς να μου το στερήσεις. Σε αρνούμαι και παράλληλα θέλω το καλό σου. Κατανόησέ το.
Κοινωνία: Θα μείνεις μόνος. Θα είσαι φτωχός, εξαθλιωμένος. Κοίτα με. Σε αποβάλλω. Είναι ωραία η μοναξιά; Αντέχεις άραγε; Είσαι άχρηστος. Δεν θα πετύχεις ποτέ τίποτα. Δεν έχεις χρήματα. Είσαι ανάξιος για το οτιδήποτε. Είσαι ένα τίποτα.
Ηγέτης: Θα ορίσω τον Εαυτό μου, εγώ και μόνο. Ας μείνω μόνος. Αντέχω τη μοναξιά, όσο κι αν λυγίζω σε στιγμές. Αντέχω, γιατί έχω έναν στόχο μεγαλύτερο από εμένα. Γιατί δε με ακούς; Να σε βελτιώσω θέλω. Δε με νοιάζουν τα χρήματα. Ένα μέσον είναι, καμία άλλη αξία δεν έχουν. Μπορεί να μην αξίζω εγώ, αξίζουν όμως οι ιδέες μου. Έχω πίστη.
Κοινωνία: Ο βίος σου θα 'ναι μία κόλαση έξω από εμένα. Δεν θα σε αποδεχτεί ποτέ κανείς. Θα σε σβήσω μέσα το χρόνο.
Ηγέτης: Οι προορισμένοι ν' ακούσουν, θ' ακούσουν. Οι ιδέες μου είναι αέναες. Θα φροντίσω να σε διαπεράσουν κι ακόμη όταν ο θάνατος φαινομενικά θα τις έχει καταπιεί, εσύ θα έχεις καταβληθεί από αυτές. Καί θα ζεις, βάσει αυτών. Ο χρόνος εσένα έχει ήδη σβήσει, όχι εμένα. Εγώ ορίζω τον χρόνο.
Τον Ηγέτη η κοινωνία θα πέσει με τα μούτρα να τον φάει. Τον μεγαλύτερο ευεργέτη της, θα θέλει να τον καταστρέψει. Διότι δεν θ' αποδεχτεί ποτέ ότι είναι Ανώτερός της. Λέμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε όλοι ίσοι. Κι έτσι μας γαλουχεί καί η ίδια η κοινωνία, το ίδιο το σύστημα. Λοιπόν όχι, ο ανώτερος υπάρχει . Έχει καταντήσει ταμπού να διαχωρίζουμε και να ιεραρχούμε, ενώ στην πραγματικότητα μόνο έτσι μπορούμε να εξελιχθούμε. Ενώ επιδερμικά, ο άνθρωπος στον κοινωνικό του βίο, δεν θα δηλώσει ποτέ ανώτερος, θα φερθεί έτσι. Γιατί όλοι νομίζουν πλέον ότι είναι Θεοί επί της Γης. Ένα τεράστιο ψεύδος. Εάν δεν διορθωθεί αυτό τώρα, πότε λοιπόν; Ο άνθρωπος και η κοινωνία του, είναι περισσότερο εκπεσόντες από ποτέ. Πώς ν' αποδεχτεί τον Ηγέτη, όταν έχει ισοπεδώσει τα πάντα; Όταν έχει διαστρεβλώσει έννοιες, αξίες, την ίδια την πραγματικότητα; Σαφώς και την ίδια την πραγματικότητα. Έχει χτίσει μία δική του, μιαρή, για να νιώθει "ασφαλής", υπό έλεγχο. Έτσι το παίζει ανώτερος, ενώ δεν Είναι. Όταν γεννήσει η ανθρωπότητα έναν ή καί περισσότερους Ηγέτες, θα μπορέσει να τους αναγνωρίσει; Θα είναι αρωγός τους; Ή μήπως έχουν υπάρξει και υπάρχουν ήδη Ηγέτες εκεί έξω, που κατασπαλούνται, που σφαγιάζονται, που κατακρεουργούνται από τους ίδιους τους "συνανθρώπους" τους;
Η κοινωνία των ανθρώπων έχει μάθει να καταστρέφει ό,τι ξεχωρίζει. Με το πέρας των αιώνων έχει εκφυλιστεί κι έχει εκφυλίσει. Στην κοινωνία των ειδώλων και τον κόσμο του ψεύδους, πως να ευδοκιμήσει άραγε το αληθινό; Θα δεχτεί πόλεμο, χλευασμό, αποκλεισμό. Η κοινωνία της σκλαβιάς, θα 'ναι ποτέ πραγματικά έτοιμη να δεχτεί τον Ελεύθερο; Εκείνον που δεν δέχεται να ακολουθήσει πρότυπα, να κλείσει το Είναι του σε κύβους, εκείνον που θα αποτινάξει από πάνω του κάθε τι "αποδεκτό" και σωστό. Αυτόν που θα Είναι, κι όχι αυτόν που νομίζει και προσποιείται. Ας αναρωτηθούμε, στην πραγματικότητα, θα μπορέσει ποτέ να αποδεχτεί η κοινωνία αυτό το τέρας-εμπόδιο για εκείνη; (Και το τέρας τι άλλο μπορεί να 'ναι, πέρα από μεγαλειώδες και ξένο, που προκαλεί φόβο και δέος, διότι είναι ανώτερο από το αντικείμενο που το αντιμετωπίζει ως βδέλυγμα αδίκως.)
Τι θ' απογίνει η κοινωνία δίχως έναν Αληθινό, Πύρινο Ηγέτη; Αναρωτηθείτε.
Ποιος ο λόγος που πάσχει η κοινωνία, αν όχι ο ίδιος ο άνθρωπος;
Αναγνωρίζεις εσύ ένα Ηγέτη; Τον αποδέχεσαι; Απάντησε στον Εαυτό σου.
Νιώθεις να καταπατάται το υπερτροφικό Εγώ σου; Ξεπέρασέ το.
Η Αλήθεια να είναι ο Οδηγός. Και είθε αυτό το γένος να ευλογηθεί ξανά με τον Ηγέτη του, που θα το απελευθερώσει από τις ψευδαισθήσεις που δημιούργησε αυτό το ίδιο. Έναν ή και παραπάνω. Αρκεί να Υπάρξουν. Γιατί δεν γαλουχεί η κοινωνία πλέον Ηγέτες, αλλά μόνο σκλάβους.
Τιμή στην Αλήθεια. Τιμή στην Αγάπη. Τιμή στο Δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου