Στα 1805 έχει βγάλει πρόσκληση ο Αυτοκράτωρ της Ρωσίας Αλέξανδρος να γραφτούν οι Έλληνες σε στράτευμα. Τον Αύγουστο πηγαίνει ο Κολοκοτρώνης στη Ζάκυνθο να δει τι συμβαίνει εκεί πέρα, τι καπνό φουμάρει εκείνη η πρόσκληση. Τον Άρχηγο τον έκαιγε η Πατρίδα, μήπως απ’ εκείνο το τζέρτζελο έβγαινε τίποτες καλό, μήπως γίνονταν κι οι Έλληνες στράτευμα, μήπως έβγαινε και τίποτες βοήθεια κι έκανε ο Ρώσος κατά κάτω.
Συναντάει ο Κολοκοτρώνης τον Αρχηγό των Ρωσικών Στρατευμάτων και του λέει ο Ρώσος ότι ο Αυτοκράτωρ διέταξε να γίνουν δεκτοί, όσοι Έλληνες θέλουν, προκειμένου να βγουν να κτυπήσουν τον Ναπολέοντα.
«Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα;» του λέγει ο Κολοκοτρώνης. «Όσον από μέρους μου, δεν μπαίνω σε τούτη τη δούλευση».
Ο Αργηχός του στρατεύματος των Ρώσων θα πρέπει να αιφνιδιάστηκε, αν και δε γνωρίζουμε τι είπε ή πως αντέδρασε εκείνην την ώρα. Ξέρουμε, όμως, καλά τι είπε ο Γέρος του Μοριά σε συνέχεια του πρώτου λόγου του. Λογια θαυμαστά, αν μη τι άλλο άγια. Του λέγει, λοιπόν, ο Θοδωράκης:
«Αν θέλετε, όμως, στρατιώτες να ελευθερώσουμε την πατρίδα μας (την Ελλάδα), σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδες στρατιώτες. Μίαν φορά εβαπτιστήκαμε με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλη μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας».
Έτσι μιλούσε ο Κολοκοτρώνης. Γι’ αυτό και ήταν Αρχηγός – για να μην πούμε Βασιλέας, αφού έτσι τον αισθάνονταν οι Έλληνες ιδιαιτέρως τα χρόνια τα αργότερα, το ’21 και πέρα, όπου τότε πια Κολοκοτρώνης σήμαινε κάτι φοβερό, σε σεβασμό για τους Έλληνες και σε τρόμο για τον κάθε αντίπαλο που πάταγε πόδι στον Μοριά.
[Το παραπάνω περιστατικό αλιεύεται από τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη σε καταγραφή του Γεωργίου Τερτσέτη.]
GreeceSaid
averoph.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου