Ο πραγματικός είναι: H Ζωή είναι μεγάλο κεφάλαιο! Οσο για το βίντεο θα τα πούμε παρακάτω!
Απαιτείται πρωτίστως να ‘μαστε ξηγημένοι.
Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Δυο εκδοχές
1. Η Ζωή είναι ο άνθρωπός μας. Η Ζωή είναι η ψυχή το μυαλό, η φωνή και η περηφάνια μας. Μπορεί να γίνει δεύτερος Κολοκοτρώνης.
2. Η Ζωή είναι στο κόλπο. Κόλπο, με την ευρύτερη έννοια που εμπεριέχει μακροχρόνια σχέδια. Σχέδια που να μην έχουν καν ακόμα πέσει στο τραπέζι της ανάλυσης προς ολοκλήρωση.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια εκδοχή θ’ επικρατήσει. Προς το παρών κρίνουμε σε συνάρτηση αυτών που ζούμε. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει η ιστορία στους δικούς της χρόνους και προυποθέσεις.
‘Εμπνευση προς την συγγραφή του παρόντος, αποτελεί ο «άθλος» της Ζωής στο mega.
To βάπτισα άθλο διότι σε λίγα λεπτά τα χωσε ορθά και κοφτά σε 2+1 αστέρες της ειδησεογραφικής σκηνής. Τους είπε αυτά που θα θελε ο καθένας από μας να τους πει. Ο καθένας που έχει παρακολουθήσει τουλάχιστον 5 δελτία ειδήσεων, έχει σώας τας φρένας και καταλαβαίνει τι βλέπει κ ακούει.
Επιπλέον ειδικό βάρος προσθέτει το γεγονός πως δεν μασάει τα λόγια της. Χαρακτήρισε και προσδιόρισε τον Πρετεντέρη με ξεκάθαρο,απλό και άμμεσο τρόπο. «Κύριε είστε αυτός και εξυπηρετείται αυτά». Ετσι ,με λίγες φράσεις. Όχι Θεσσαλονίκη – Αθήνα μέσω Πάτρας.
Ο κ Πρετεντέρης αν τον έπιανες από την μύτη θα γινόταν βαρελότο της λαμπρής και.. ΜΠΑΜ. Ο Γιάννης, όπως και ο Παντελής, έχουν μάθει τώρα πια και με την πάροδο του χρόνου, να μην σηκώνουν μύγα στο σπαθάκι τους (όχι σπαθί.Το σπαθί θέλει προσόντα για να το σηκώσεις) Ο Ευαγγελάτος είναι μικρός ακόμα και ας νοιώθει μεγάλος. Αυτός είναι πάνω στην γκαύλα και το πύρωμα .Το κορίτσι μπορεί -και να σωθεί, ακόμα.
Οι δυο πρώτοι λοιπόν, μετά τα τόσα χρόνια στο κουρμπέτι και παρεάκι (τους) πια. Τσιπουράκια, χαβιάρι και ότι άλλο υπάρχει στ’ ερημο παλιοψυγείο. Χορτασμένοι και φτασμένοι, δεν είναι για πολλά – πολλά και κουραστικά. Νομίζουν πως με τα χρόνια προβλέπεται ν αράξουν πρώτη θέση στο λιμάνι και να δινούν εντολές.
Είναι γελασμένοι όμως!
Τσούπ
πετάγεται μια Κωνσταντοπούλου και τους παίρνει σβάρνα κάνοντας τους ρόμπα.
(Ο Παντελής απουσίαζε αλλά θεωρώ ότι παρακολουθούσε και το ζούσε σαν να ‘ταν εκεί)
Τους έρχεται έτσι, ο πρώτος ταμπλάς που λέμε.
Ο ταμπλάς είναι μπερκέτης και υπερμεγέθης. Το ότι τους κάνει ρόμπα, περιέργως δεν έχει τόση σημασία. Αντίθετα κρατάμε την ψυχραιμία μας και το παίζουμε Κινέζες κυρίες. Γιατί;
Eπειδή δεν μπορείς να ξέρεις τι κρύβεται-έρχεται πίσω από τον ταμπλαδάκο.
Πώς να ξέρεις, αύριο- μεθαύριο που θα ναι η Ζωή; Ποια θέση θα κατέχει; Σε ποιο αξίωμα μπορεί να φτάσει; Και όχι μόνο αυτό
Αλλά και ποιος θα την στηρίξει να φτάσει εκεί;
Τι θα γίνει αν την στηρίξει μια κοινωνία, ένας λαός ταλαιπωρημένος,εξαθλιωμένος, οργισμένος,εξαπατημένος που ζητά δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών. Κεφάλια δηλαδή.
Είπαμε παραπάνω πως αν είναι η «δικιά μας» , τότε την θέλουμε Κολοκοτρώνη.
‘Εχουμε απαιτήσεις από τους ήρωες μας. Δεν τους ταίζουμε λουκούμια. Τους θέλουμε βαρβάτους.
Σε τέτοιες στιγμές αν έχεις κάνει κουτσουκέλες και μαγαροκομπόδεμα σκέφτεσαι ποιοι έχουν τον ποιο ωραίο κ ελκυστικό λαιμό με τα ανάλογα κεφάλια προς αποκόλληση. Νέος, γιγάντιος ταμπλάς!
Αρχίζεις τότε να βλέπεις και διάφορα οράματα με τζιχαντιστές και πορτοκαλοκόκκινες στολές. Κατόπιν, σιγοτραγουδάς το να δούμε ποιος-ποιος θα φαγωθεί.
Ξαφνικά και για να μην το κουράζουμε, γυρνάμε πίσω και κλείνουμε με την μύγα και το σπαθάκι.
Για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, το σπαθάκι μπαίνει στην θήκη του και το τσουτσούνι στο σλιπάκι του.
Καθόμαστε ήσυχα στην καρέκλα, κάνουμε τουμπεκί και υπομονή because δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Το μόνο που επιτρέπεται είναι η υψηλή πίεση αίματος με τα κόκκινα μάγουλα κ αυτιά.
Σαν να μην φτάνουν αυτά, πρέπει να ‘χουμε τ’αυτιά μας ανοιχτά και τ’ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ μας σταθερά, ώστε ν’ακούμε τις Συμβουλές-Οδηγίες –Εντολές !
Συμφορά φίλε. Εκει που είσαι τιτανοτεράστιος, ξαφνικά βρίσκεσαι τοσοδούλης και με τα ακουστικό χαλαρωμένο. Τι διάολο ρε φίλε. Τρεις δεν φτάνουν; Πόσα στόματα χρειάζονται ακόμα;
Για του λόγου το αληθές, παρακάτω δίνεται ακουστικό ντοκουμέντο.
Ακούστε το ηχητικό:
«Toν προσέβαλε» ακούγεται από τ’ακουστικό. Τότε ο Γιάννης αρχίζει να κλαίγεται προσβεβλημένος
Υ.Γ Ξεκίνησα να γράψω για την Ζωάρα (την 1η εκδοχή) αλλά με παρέσυραν τα άλλα.
Δεν πειράζει. Εξάλλου θεωρώ πως πλησιάζουν κ άλλες τέτοιες στιγμές αποθέωσης του κοινού. Είμαστε τυχεροί μες στην ατυχία μας.
Αυτό που θέλω να τονίσω όμως, είναι πως καλό κ σοφό είναι να ‘μαστε επιφυλακτικοί με τον καθένα, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να στηρίζουμε ότι μας εμπνέει και το ένστικτο μας «δείχνει».
‘Αλλωστε δεν γίνεται να ξεχνάμε πως για να ζήσεις έναν έρωτα με κάποιον ή να ζήσεις μια κατάσταση-διαδικασία ερωτευμένος μαζί της, δεν θα είναι ποτέ εφικτό αν έχεις μονίμως κατά νού, κάποιο τραγικό και άδοξο τέλος.
Υ.Γ 2 Το ηχητικό είναι απόσπασμα. Εχει συνέχεια γι όποιον έχει όρεξη ν’ασχοληθεί..
'Ορθιος ορθός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου