Τηλεόραση αν και άνθρωπός της, δεν βλέπω σχεδόν ποτέ πλην ίσως συγκεκριμένων κινηματογραφικών ταινιών , παρά το ότι κατά τη μεταφορά τους στη μικρή οθόνη χάνουν μεγάλο μέρος της εικονικής τους πειθούς σε σχέση με την ιστορία που αφηγούνται..
(δεν είναι η ώρα να εξηγώ το πλούσιο γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν το γνωρίζουν στην ελλάδα ούτε αυτοί οι σημερινοί που την διαχειρίζονται- αλλά εσείς κρατήστε μόνο αυτό για αρχή: Πως η τηλεόραση αποδίδει ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας ενώ ο κινηματογράφος το όλον...
Βλέπεις δηλαδή τα πράγματα και τα πρόσωπα στο φυσικό τους μέγεθος αντιθέτως με τη τηλοψία όπου ο νους για να τα αντιληφθεί λειτουργεί στη λογική της θέασης ενός χάρτη, που τον προεκτείνει στο μυαλό του για να τον καταλάβει. Αν παγώσετε την εικονα και μετρήσετε το ύψος των σωμάτων θα δείτε πως ό,τι νομίζετε ανθρώπους δεν έχει παρά το μέγεθος μιας κούκλας)
Αν έτσι τύχει να έχω χρόνο παρακολουθώ πάντα είτε τη συγκεκριμένη σειρά είτε την άλλη με τους ΜΠΕΝ!! Ο λόγος είναι απλός.. Διαθέτουν ένα πανέξυπνο χιούμορ πλήρες όμως κοινωνικών ευαισθησιών που σε συνδυασμό με την ταχύτατη εναλλαγή της πλοκής, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή -με την οποία σε κρατά-ως το τέλος- που σε δεσμεύει.Το γέλιο παρά το όχι ακούγεται κονσερβοποιημένο, ίσως ειναι και το μόνο γκρίζο σημείο, προκαλείται φυσικά, από τις απρόσμενες αντατροπές των διαλόγων και όχι από τις τύπου Λαζόπουλου αλαζονικές ισοπεδώσεις ενός αδύναμου να αντιδράσει κατηγορήματος μόνο και μόνο για τονιστεί σατραπικά το υπερεγώ του πρωταγωνιστή.
Τώρα ποια μύγα με τσίμπησε και ξαφνικά εν μέσω εκλογών και κοινωνικής ισχαιμίας και απασχολούμαι με δύο δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές; Ακριβώς γι αυτό.. Επειδή είναι εξαιρετικά δημοφιλείς. Κυρίως στη πατρίδα παραγωγής τους, κάτι που αφ' ενός αναδεικνύει ότι ο μέσος Αμερικανός (στον οποίο και απευθύνεται η παραγωγή) δεν είναι φυτό όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν και αφ' ετέρου, πως πέρα από το εμετικό χόλυγουντ με τους ράμπο μάμπο και το κακό συναπάντημα στις φλέβες των οποίων τρέχει αντί αίματος βαλβολίνη, υπάρχουν ομάδες δημιουργών που σμιλεύουν αθορυβα μικρά έργα τέχνης.
Απόδειξη πως στη συγγραφή του τελευταίου επεισοδίου από τα "φιλαράκια" συμμετείχαν αυτοβούλως χιλιάδες αμερικανοί που επιχείρησαν να δώσουν το τέλος το οποίο ήθελαν αυτοί. ένας εξ αυτών ο 30χρονος Γκάρεθ Στράνκς, έχει γίνει viral εδώ και λίγες ημέρες. Για την ακρίβεια, έγινε το φανταστικό του τελευταίο επεισόδιο της σειράς Γιατί; Αυτός προτείνει το δικό του τέλος, σύμφωνα με το οποίο αποκαλύπτεται ότι τα «Φιλαράκια» δεν ήταν ποτέ φιλαράκια, αλλά αποκυήματα της φαντασίας της άστεγης και εξαρτημένης από τα ναρκωτικά Φοίβης.
Έτσι, ερμηνεύει αυτός το γεγονός ότι η Φοίβη ήταν πάντα λίγο εκτός πραγματικότητας, εκκεντρική και στον «κόσμο» της. Για αυτό και στην δική του εκδοχή, η Φοίβη χαζεύει από το παράθυρο τους υπόλοιπους μέσα στην καφετέρια, που έχουν όμως, άλλα ονόματα και δεν είναι φίλοι. Και αυτοί πάντα μιλούν «για την τρελή που τους καρφώνει συνέχεια…».
Ό,τι διαβάσετε γράφτηκε μόνον και μόνον για να αναδειχθεί το μέγεθος της επιρροής του συγκεκριμένου μέσου και ποια θα ήταν η κοινωνική του προσφορά αν το εκμεταλλεύονταν δημιουργικά και όχι για τα ασύδοτα κέρδη των εργολάβων μέσα από την πολιτική προπαγάνδα.
Kλύδωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου