Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Η μεταβατική φύση του εγωκεντρισμού - έπαινοι και επιτιμήσεις

«Το εγωϊστικό μέρος μας – δεν εννοώ το Εγώ – μου δίνει την εντύπωση πως είναι συσπειρωμένο γύρω από ένα κέντρο, που κακώς νομίζουμε πως είναι το Εγώ. Αυτό το κέντρο είναι ενστικτώδες και το κύριο πάθος του είναι η επιβολή επάνω στους άλλους, με κάθε τρόπο. Η επιβολή είναι η ζωή του..

Αν δεν επιβληθεί στους άλλους φθίνει, πεθαίνει. Γι αυτό αυξάνει και φουσκώνει με τους επαίνους και γίνεται  έξω φρενών με τις επιτιμήσεις. Θέλει να κάνει υποχείριό του το «Εγώ» για να αποκτήσει πραγματική υπόσταση και να διαιωνίσει τη ζωή του πιο εύκολα.

 Το ό,τι εξαρτάται από τους άλλους, δείχνει τη μεταβατική του φύση. Το ό,τι αυξομειώνεται με τον έπαινο και την κατάκριση, επίσης. Το ό,τι μπορεί να πεθάνει από πείνα αν δεν βρει τρόπο να επιβληθεί, το ίδιο. Αν κανείς το χαλιναγωγήσει αρκετά ώστε να μην επηρεάζεται από την κρίση των άλλων, τότε αρχίζει άλλα τεχνάσματα.

Σε μισο-συνειδητες στιγμές, όταν είναι κανείς αφηρημένος, και δεν ρίχνει τον προβολέα της Συνειδητότητας επάνω του μπορεί να διακρίνει τις απίθανες ιστορίες που υφαίνει μέσα στη φαντασία. Τότε βλέπει κανείς τον εαυτό του να ποζάρει σαν το κεντρικό πρόσωπο ενός έργου, να γίνεται ήρωας, να συγκεντρώνει το θαυμασμό και τους επαίνους των άλλων. Κάνει ό,τι μπορεί, δηλαδή, για να τονώσει τη σπουδαιότητά του, την παρουσία του, την ύπαρξή του, την επιβολή του.

Γι αυτό δεν είναι αυθύπαρκτο από τη φύση του. Αν πέσει ο προβολέας της Συνειδητότητας επάνω του, διαλύει αυτές τις γελοίες πόζες και αν αυτό γίνεται χωρίς διακοπή για κάθε του αυτό-εξυψωτική τάση, τότε αρχίζει να φθίνει. Πράγμα που δείχνει πως η φύση του είναι φθαρτή, θνητή, μεταβατική. Βλέπω καθαρά πως αυτό το πράγμα χαίρεται και λυπάται μόνο αν κάτι το αυξήσει ή το μειώσει, γιατί άλλη σκέψη δε έχει από την επιβίωσή του. Υπάρχουν, όμως, χαρές και λύπες που δεν το αφορούν, που αγγίζουν κάτι άλλο μέσα μας κάτι το απρόσωπο θα έλεγα, αν χαρακτήριζα σαν «προσωπικό» το πρώτο.

Αν πάλι χαρακτήριζα το πρώτο σαν υπ–ανθρώπινο και ενστικτώδες , τότε το δεύτερο θα άξιζε να ονομαστεί γνήσια προσωπικό ή μάλλον ατομικό, γιατί αντιπροσωπεύει την πραγματική ουσία του ανθρώπου. Όταν χαίρομαι λοιπόν, μια όμορφη δύση, μια μεγαλόπρεπη καταιγίδα, μια φεγγαρόφωτη ή αστερόφωτη νύχτα, τη φύση γενικά, δηλαδή κάτι που ούτε αυξάνει ούτε μειώνει εκείνο τον παράγοντα μέσα μου, είναι φανερό πως η ευχαρίστηση αυτή πηγάζει από αλλού.»



Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα


sofiaantzaka.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου