Μια φορά κι έναν καιρό, στα χρόνια της Αναγέννησης, μια πόλη θεριζόταν από επιδημία λοιμού. Μια μέρα ένας γιατρός συνάντησε τον Λοιμό και του ζήτησε να περιοριστεί να πάρει έναν μικρό αριθμό ψυχών τη χρονιά που θα ακολουθούσε, με αντάλλαγμα την παραμονή του γιατρού αυτού στην πόλη. Στο τέλος του χρόνου ο γιατρός συνάντησε τον Λοιμό και ανακάλυψε ότι είχε αφαιρέσει διπλάσιο αριθμό ψυχών από τον συμφωνημένο. Ο γιατρός εξοργίστηκε που δεν τηρήθηκε η συμφωνία, ο Λοιμός όμως του απάντησε: “Εγώ πήρα όσες ψυχές σου υποσχέθηκα. Οι υπόλοιποι πέθαναν από τον φόβο της αρρώστιας”.
Ο γιατρός της παραπάνω ιστορίας, ο οποίος και τη διηγείται, διαθέτει χαρακτηριστικά που τον κάνουν να μοιάζει βγαλμένος από παραμύθια με μάγους και αλχημιστές. Είναι ο Παράκελσος.
Για τον ιδιόρρυθμο Ελβετό γιατρό, ο φόβος είναι ο πατέρας της αρρώστιας. Αντίδοτο στο φόβο είναι η αγάπη. Αγάπη με την έννοια της εσωτερικής και εξωτερικής αρμονίας και ισορροπίας, που βιώνεται σε ανώτερα επίπεδα και ξεπερνά τον πόνο και την ηδονή.
Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
Σύμφωνα με τον Παράκελσο υπάρχουν 5 σφαίρες οι οποίες επηρεάζουν τον άνθρωπο. Αυτές οι σφαίρες έχουν τη γενική ονομασία ΟΝ: α) το Θείο Ον (η Θεία Βούληση) β) Το Αστρικό Ον (οι κοσμικές επιρροές) γ) Το Δηλητηριώδες Ον (τα βλαβερά στοιχεία που απειλούν τον άνθρωπο κι έρχονται από το περιβάλλον του) δ) Το Φυσικό Ον (το Ζωτικό - Πράνα) ε) Το Πνευματικό Ον (ο συναισθηματικός κόσμος).
Οι βλαβερές δυνάμεις που απειλούν τον άνθρωπο μπορεί να προέρχονται απ’ όλες τις παραπάνω σφαίρες.
Μια σημαντική κατηγορία παθήσεων πηγάζει από το Πνευματικό Ον, τον συναισθηματικό κόσμο και περιλαμβάνει όλα τα κακά που προκαλούνται από πάθη, από κακές επιθυμίες, άτακτες σκέψεις ή μια νοσηρή φαντασία. Αυτές οι ψυχολογικές καταστάσεις μπορούν να προκαλέσουν φυσικές αλλαγές στο φυσικό σώμα. Η ντροπή παράγει το κοκκίνισμα του προσώπου, ενώ ο φόβος παράγει τη χλωμάδα. Κατά τον ίδιο τρόπο η αγάπη και η επιθυμία μπορούν να θεραπεύσουν και ο φόβος μπορεί να σκοτώσει. Η κακόβουλη φαντασία μπορεί να επηρεάσει το μυαλό να δηλητηριάσει τη ζωτικότητα, να τραυματίσει ή να σκοτώσει το σώμα.
Σκέφτομαι σημαίνει δρω στο επίπεδο της σκέψης κι αν η σκέψη είναι αρκετά έντονη, τότε προκαλεί αποτέλεσμα στο φυσικό επίπεδο. Η φαντασία, είτε θετική είτε κακόβουλη, είναι μια δύναμη που μπορεί να προβληθεί στον εαυτό μας ή στους άλλους. Συνήθως είναι περισσότερο δραστήρια κατά τη διάρκεια του ύπνου παρά κατά την εγρήγορση, γιατί όταν το φυσικό σώμα κοιμάται, το αστρικό σώμα είναι ελεύθερο να πάει όπου επιθυμεί ή εκεί όπου προσελκύεται.
Η ζωή που βρίσκεται στο ανθρώπινο σώμα είναι η anima vegetina (ζωώδης ψυχή). Είναι μια αόρατη φωτιά (θείον) που εύκολα μπορεί να γίνει φλόγα με τη δύναμη της φαντασίας. Ο άνθρωπος που δεν έχει κακές επιθυμίες αλλά η σκέψη του διαποτίζεται με αγάπη, είναι ένας άνθρωπος υγιής.
Σύμφωνα με τον Παράκελσο, οι σκέψεις δεν είναι ανύπαρκτα πράγματα, αλλά σχηματίζονται από μια ουσία που αποτελεί το στοιχείο της ψυχής, όπως ένα κομμάτι πάγου γίνεται από την ουσία του νερού. Η θέληση είναι η δύναμη που μπορεί να συγκεντρώσει την εικόνα που σχηματίζεται στη διάνοια, με την ίδια έννοια που η δύναμη του ψύχους κάνει μια μάζα νερού να παγώσει και να γίνει στέρεος πάγος. Κι όπως ένα κομμάτι πάγου μπορεί να ριχτεί από ένα μέρος σε άλλο, κατά τον ίδιο τρόπο, μια σκέψη που παίρνει μορφή από μια έντονη θέληση μπορεί να εξακοντιστεί και να δράσει στο φυσικό σώμα, το δικό μας ή των άλλων.
Η κακή φαντασία είναι η αιτία πολλών παθήσεων. Η πίστη και η αγάπη είναι η θεραπεία για όλες. Αν δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε μια ασθένεια με τον τρόπο αυτό, είναι εξαιτίας της έλλειψης γνώσης. Αν είχαμε συνείδηση της δύναμης του Θεού μέσα μας, δεν θα αποτυγχάναμε ποτέ. Η θεραπευτική δύναμη των φαρμάκων συχνά συνίσταται όχι τόσο στο πνεύμα που κρύβεται μέσα τους, όσο στο πνεύμα με το οποίο λαμβάνονται. Η πίστη τα κάνει αποτελεσματικά, η αμφιβολία καταστρέφει τις ιδιότητές τους.
Όπως ένα δηλητήριο μπορεί να κάνει κάποιο άλλο αβλαβές, η επίδραση της θετικής φαντασίας μπορεί να εξουδετερώσει οποιαδήποτε βλαβερή δύναμη στον οργανισμό.
Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ
Η αγάπη λειτουργεί θεραπευτικά τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, που τη βιώνει εσωτερικά, όσο και για τον άνθρωπο προς τον οποίο στρέφεται. Πρέπει επομένως να διαποτίζει τον θεραπευτή για να είναι αποτελεσματικός στο έργο του.
Η Ιατρική ή Ιατροσοφία κατά τον Παράκελσο, βασίζεται σε τέσσερις θεμελιώδεις στήλες: στη Φιλοσοφία, στην Αστρονομία, στην Αλχημεία και στην Virtus. Η έννοια της virtus αποδίδεται από κάποιους σχολιαστές ως Ευσχημοσύνη και από άλλους ως Αρετή. Η ακριβής της σημασία περικλείει την ιπποκρατική έννοια της δεοντολογίας και συνάμα την έννοια της προσωπικής ικανότητας και πνευματικής ισχύος του γιατρού. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια σωματική, ηθική, ψυχική και πνευματική στάση, που αποσκοπεί στην πραγμάτωση ισχυρής προσωπικότητας, ψυχικής ισορροπίας και πνευματικής ειρήνης. Με τα όπλα αυτά θα νικηθεί η δυσαρμονία και η διατάραξη της φυσικής κατάστασης και της ισορροπίας του ασθενούς. Πρόκειται για μια σωματική και πνευματική τεχνική, πολύ κοντά σ’ αυτήν της ινδικής γιόγκα.
Ο ίδιος ο Παράκελσος ορίζει την παραπάνω έννοια ως μια ουράνια δύναμη που δεν πηγάζει από κανένα φάρμακο, αλλά είναι μια αόρατη θεραπευτική ουσία.
Αυτή η ουράνια δύναμη, όπως την ορίζει ο Παράκελσος, που εκφράζεται και μεταδίδεται ως ισορροπία, αρμονία και πνευματική ειρήνη, είναι στην ουσία η αγάπη που ο θεραπευτής πρέπει να νιώθει και να χαρίζει στον ασθενή του. Ο ίδιος ο Παράκελσος συνήθιζε να λέει ότι “η ιατρική δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έλεος που στέλνει ο Θεός σ’ εκείνους που το χρειάζονται” και ότι “ο γιατρός πρέπει να είναι προικισμένος με όχι λιγότερη αγάπη απ’ όση έχει ο Θεός για τον άνθρωπο”.
Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΟΡΘΗ ΔΡΑΣΗ
Ένας μεγάλος αριθμός ασθενειών προέρχεται, κατά τον Παράκελσο, από καρμικές αιτίες, από πνευματικές αιτίες που προϋπήρχαν από προηγούμενες ζωές. Η ασθένεια παρουσιάζεται προκειμένου να επιβληθεί η θεία δικαιοσύνη. Μοναδικός θεραπευτής σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ο Θεός. Ο ασθενής θα θεραπευτεί μόνο αν με τις πράξεις του καταφέρει να εκμηδενίσει το αρνητικό του κάρμα.
Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Για τον Παράκελσο, το στερέωμα του σώματος είναι το σωματικό ισοδύναμο του αστρικού ουρανού. Ο γιατρός, για να διαγνώσει μια ασθένεια, οφείλει να ξέρει καλά τον εξωτερικό και εσωτερικό ουρανό και να καταφέρει να βρει την τάξη του και στον άνθρωπο, γιατί το χέρι που έφτιαξε τον κόσμο, έκλεισε “μέσα στο δέρμα του ανθρώπου όλα όσα έχει ο ουρανός”. Ο Παράκελσος θεωρεί ότι η ασθένειες κρύβονται στη φύση, όπως και οι θεραπείες τους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό λοιπόν από το να ασθενεί ένας άνθρωπος. Ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι αποτελεί ένα μικρόκοσμο του τεράστιου κόσμου γύρω του, να ισορροπήσει με τη φύση και αφού την παρατηρήσει, να στραφεί μέσα του και να θεραπεύσει τις πληγές του, “όπως ο ουρανός είναι γιατρός του εαυτού του”. “Γιατί εκείνος που δεν ξέρει τίποτε, τίποτε δεν αγαπά… αλλά εκείνος που καταλαβαίνει αγαπά, παρατηρεί, βλέπει”.
Σε μια εποχή που η φαντασία είναι εξασθενημένη και που ο αναγνώστης θα πρέπει να κοπιάσει πολύ για να καταφέρει να βρει στοιχεία για τον Παράκελσο σε κάποια δημόσια βιβλιοθήκη, ιατρικά ερευνητικά κέντρα ανακοινώνουν επίσημα ότι η αγάπη του γιατρού προς τον ασθενή και η θετική σκέψη του ασθενούς είναι τα πλέον αποτελεσματικά φάρμακα, θέση που υποστήριζε με σθένος πριν από πέντε περίπου αιώνες ένας ιδιόρρυθμος γιατρός από την Ελβετία, ο Φίλιππος Ωρέωλους Μπόμπαστ φον Χόχενχαϊμ, γνωστός στην ιστορία με το όνομα Παράκελσος.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Καρλ Γιουγκ: “Ο Παράκελσος”, Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη
Δ. Τσαβδάρας: “Παράκελσος, ο μεγαλύτερος γιατρός μάγος των αιώνων”, Εκδόσεις Μ. Μακρή
Franz Hartmann: “Ο Παράκελσος και η ουσία της διδασκαλίας του”. Εκδόσεις Τετρακτύς
Νέα Ακρόπολη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου